Bountystranden en overstekende schildpadden

Gaap... het is nu half 6 in de ochtend en de kinderen en ik zijn al een half uurtje wakker. Nog niet echt gewend aan het tijdsverschil dus. Ik was gisteravond nog van plan om de blog te schrijven, maar ik viel gelijk in slaap toen ik mijn kussen zag. Dus alsnog:

Vrijdag 19 februari

Vanmorgen werden we allemaal rond zes uur wakker. Best netjes voor de eerste ochtend met tijdsverschil! We zitten hier in het Homewood Suites hotel. Dat ziet er van buiten mooi uit, maar van binnen zijn de kamers een beetje afgeleefd. De Amerikanen zouden het 'tired' noemen. We hebben een klein woonkamertje met een slaapbank, waar Ronald slaapt omdat hij steeds zo aan het hoesten was. En een slaapkamer met twee queenbedden (kleine tweepersoonsbedden), waar ik met de kinderen lig. Bas naast mij en Emma en Tim samen. Ligt op zich prima, lekkere bedden. Het is alleen een beetje lawaaierig. De kamer ligt vlak naast de deur naar de parkeerplaats en die hoor je steeds dichtslaan en de airco klinkt alsof er iemand naast je zit te fohnen. Lang leve de oordopjes! 

Na een uurtje rustig opstaan zijn we naar het ontbijt gegaan. De ontbijtkamer is wel gezellig. In het midden staat een groot diepzee-aquarium, dus je zit tussen de visjes te eten. Er liggen ook spelletjes voor de kinderen om te pakken en je kunt zelf wafels bakken. Dat hebben we natuurlijk uitgeprobeerd. Emma is onze koningin van de wafels en maakte er hele bouwwerken van met aardbeien en slagroom. Bas vond het broodtoast-apparaat een leuke uitvinding en stond steeds broodjes te roosteren. Er ligt ook veel vers fruit, bagels en roerei.

Toen onze buiken weer vol waren, wilden we even naar een grote supermarkt. De missie: water, boosterstoeltjes voor in de auto, zonnebrand, strandspeeltjes en een paardenmiddel tegen Ronalds hoest. We dachten: dat vinden we wel even zonder navigatie. Het is hier alleen zo groot en alles lijkt op elkaar... na tig rondjes dwalen langs ook tig winkels konden we nog geen grote super vinden. Gelukkig wel een Verizon, waar Ronald even een apparaatje heeft gekocht waarmee we wifi op onze telefoon hadden. Daarmee kwamen we uiteindelijk toch bij een safeway vinden. Daar hadden we al snel een volgeladen kar. Heel Amerikaans deed de kassiere alle spullen in heeeeel veel plastic tasjes, bijna per stuk een apart zakje. Schiet lekker op als wij stoppen met plastic en de Amerikanen geven elke klant twintig zakjes voor hun boodschappen. Maar goed, dat terzijde. Missie geslaagd dus! Zie hier het bewijs:

Onze volgende bestemming: Sanibel Island! We hadden gelezen dat het een mooi eiland is waar je net zulke mooie schelpen kon vinden. Het zonnetje was inmiddels goed doorgekomen, dus dat klonk als een goed plan. De route was supermooi: over een lange brug (de Sanibel Causeway) met aan beide kanten een stralend blauwe oceaan en af en toe een eilandje met parelwitte stranden en palmbomen. Heel erg bounty! Op het eiland zelf hing een leuk sfeertje. Veel restaurantjes in gekleurde gebouwen, terrasjes en veel tropische begroeiing. En je struikelde er over de pensionadas. Overal waar je keek grijze koppies. Er zijn vervelendere plekken om van je pensioen te genieten!

We kwamen bij een fijn strand uit waar we ons uitgestald hebben. De kids hebben er lekker in het water gespeeld en veel mooie schelpen gevonden. Niet zo geweldig als op de foto's die we gezien hadden, maar het was ook best druk, dus alle bijzondere exemplaren waren vast al voor onze neuzen weggekaapt. We zagen ook veel bejaarde vrouwtjes lopen met tasjes vol schelpen. Maar goed, de kinderen waren er tevreden mee, dus wij ook. Het was sowieso heerlijk in het zonnetje.

Om een uurtje of vier zijn we weer terug gaan lopen door het 'duingebied' zonder duinen. Ook een mooi wandelingetje, over bruggen en door de tropische begroeiing. Daar kwamen we nog een leuke speeltuin tegen waar we even zijn blijven hangen. De kinderen letterlijk ;)

Terug hebben we een andere route gereden, want het werd spits en behoorlijk druk. Maar het was juist wel leuk om meer van het eiland te zien. Zo kwamen we verkeersborden tegen met 'pas op voor overstekende landschildpadden'. Je moet vast lang wachten als daar een exemplaar van oversteekt! 

Terug bij het hotel is Ronald nog even het zwembad ingedoken met Emma en Tim om het zand af te spoelen. Bas wilde even relaxen, dus ik ben even met hem in de hotelkamer gebleven. Hij is even rustig in bad geweest en ik heb zelf het zand ook even afgespoeld. We hebben een hapje gegeten bij een fijne Japanner, mmm! Geheel volgens traditie viel Tim tijdens het eerste Amerikaanse dineetje in slaap :) Dat doet hij namelijk al jaren elke vakantie. We hielden hem gelukkig wel lang genoeg wakker om wat kip naar binnen te werken. Emma heeft niet zo veel op, want die moest ook veel moeite doen om niet in slaap te vallen. We zijn daarna maar heel snel teruggegaan en gaan slapen.