dinsdag 31 juli 2012

Smalle spleten, diepe spleten en grote spleten

Maandag 30 juli

Vanmorgen zijn we weer begonnen met een ontbijtje van de Holiday Inn. Overigens een best oke hotel, niks mis mee. Beetje gehorig en luide airco, maar de bedden waren prima, het was schoon en we hadden zelfs een bad en koelkastje. Maar goed, wij op naar het ontbijtje dus. Ik had mezelf al gewapend met camera en al om foto’s te maken van de pancakemachine. Maar... het ontbijt bleek vandaag eigenlijk maar tot half tien te zijn. Wij kwamen natuurlijk vijf minuten te laat opdraven, dus de pancakemachine werd niet meer bijgevuld, werd er gezegd. Jammer! Toen heeft Ronald de bijvulmevrouw even lief aangekeken en toen hij het wapenfeit in de strijd gooide dat we wel drie kleine kindjes bij ons hadden, smolt ze en ging ze toch bijvullen. Drie blije kids! En ik heb natuurlijk even foto’s gemaakt :)



We hadden wat tijd te verdrijven tot onze geboekte tour naar de Antilope Canyon, dus hebben we die gebruikt in de Starbucks en de Walmart. Wat een lekkere koffie is dat toch! En dat voor iemand die niet van koffie houdt...

Om 13.15 moesten we verzamelen bij het tourbureautje, geleid door Navajo-Indianen. Die zijn er heel veel in deze streek, en de Antilope Canyon is hun eigendom. Alle tourtjes kun je dus alleen bij de Indianen boeken. Wij werden met een groepje Japannertjes in een open metalen wagen gestopt en gingen op weg over een lange, onverharde weg. Jee, wat een gehobbel! We kwamen er weer uitgerold als bananenmilkshake-jes (want die hadden we aan boord gegeten). Op zich al een avontuur! (Emma vond het net een attractie uit de Efteling).








Onze gids was een gezette, goedlachse Navajo met de naam Rosie. Een heel leuk mens. Ze nam uitgebreid de tijd en hielp iedereen met de perfecte fotospots. Vooral Emma kreeg veel aandacht van haar. Antilope Canyon is een slotcanyon, een smalle spleet in de rotsen waar je net tussen kunt lopen die af en toe volstroomt met water. Door de rode rotsen, grillige vormen en het invallende licht krijg je prachtige kleuren en beelden. Met heel veel fantasie kon je er allerlei figuren in zien.





We hebben zo’n half uur heen gelopen door de spleet, erg leuk om te doen. Mocht je er eens in de buurt komen, zeker niet overslaan! Ook de kids vonden het wel spannend, al die donkere gangen. Na een tijdje kwamen we bij de andere uitgang, en zijn we weer omgekeerd. Toen had Tim het even gehad, die was moe en wilde niet verder lopen. We hebben hem maar in de rugdrager op mijn rug gehesen. Dat is trouwens echt een fijn ding! Na een tijdje wordt het wel zwaar, maar het is wel superergonomisch, want ik krijg geen last van mijn rug en nek, wat ik normaal altijd heb als ik iets op mijn rug draag. 








Met de hobbeldebobbelmobiel zijn we weer afgezet bij onze auto. Na een broodje bij de Subway (waar Emma uiteraard weer haar beker met drinken omgooide, voor de tigste keer deze vakantie), stapten we in de auto voor de reis naar onze volgende bestemming: de Grand Canyon! Onderweg kwamen we door veel dorpjes waar de Navajo’s wonen. Wat een armoede zeg! Allemaal halfvergane trailers en heel veel oude zooi. Langs de kant van de weg zag je veel stalletjes waar je Indian Artwork kon kopen. De meesten waren leeg.

Terwijl we reden, zagen we de thermometer flink zakken. In Page was het steeds rond de veertig graden, maar nu ging het kwik zelfs onder de twintig. Zomaar even meer dan twintig graden kouder, brrr! Dat merk je wel. Het is ook helemaal geen mooi weer, veel diepe regenplassen overal en dikke, grauwe bewolking. Toen we het nationale park van de Grand Canyon binnenreden, was het op de eerste uitzichtpunten dan ook flink heiig, en de enorme diepte van de kloof is daarom niet goed op de foto’s te zien, helaas. Maar wat een afgronden, wow!!! Zo onvoorstelbaar diep! Nog veel dieper en groter dan ik het me had voorgesteld!




Om een uurtje of half acht ’s avonds kwamen we in het stadje Tusayan aan, net buiten het park. Daar had ik een motel geboekt voor twee nachten, het Red Feather Motel. Dat is wel echt zo’n shitty motelletje dat je vaak in films en bij Dexter ziet. Wel de minste locatie tot nu toe. Heel erg gehorig en redelijk kleine hokjes. We hebben hier voor het eerst ook geen bad en geen koelkastje. Die hadden we zelfs in de hele eenvoudige moteltjes die we hebben gehad die een stuk goedkoper waren. Maar goed, het is maar om te overnachten en het is schoon, met volgens mij wel goede bedden.

Toen we aankwamen, hebben we eerst even snel lange broeken en jassen aangedaan. Dat was even wennen, na al die warmte en dunne kleding! Daarna zijn we bij de Mexicaan gaan eten die hier bij het hotel zit. Erg lekker! (En veel te veel, natuurlijk). Welterusten allemaal, morgen gaan we meer bekijken van de Grand Canyon!

maandag 30 juli 2012

Boten, water en rotsspleten

Zondag 29 juli

We hebben vanmorgen gebruik gemaakt van het gratis ontbijt van ons hotel. Was best leuk, want je kon zelf pancakes bakken met een machine. Na een druk op de knop kwam er beslag op een soort lopende bandje en dan werd het langzaam er doorheen gereden en kwam er een kant-en-klare verse pancake uitgevallen op je bordje. Dat vond vooral Bas natuurlijk erg interessant, die wilde gelijk het hele hotel van pancakes voorzien ;) En morgen mag hij weer! (ik zal er morgen een foto van maken).

Na het ontbijt en een koffie bij Starbucks zijn we naar het Glen Canyon nationale park geweest, naar Lake Powell, waar we vlakbij zitten. We zagen vanuit de verte een hele berg boten liggen, en het leek ons leuk en mooi om ook een boottochtje over het meer te maken. Dat was nog best een wandeling naar beneden. Toen we bij die boten kwamen, bleek het echter alleen een haven te zijn, zonder kantoortjes of winkeltjes of wat dan ook. Hmm... maar eens even vragen hoe we op zo'n boot konden belanden. Daarvoor bleek je bij het hotel te moeten zijn waar we bij geparkeerd stonden. Moesten we dus weer helemaal naar boven klimmen. Ach ja, dat houd je van de straat ;)





Bij het hotel hebben we een boottochtje met een rondvaartboot geboekt van anderhalf uur over Lake Powell. We moesten nog een klein uurtje wachten, dus konden we mooi even snel lunchen. Daarna iedereen verzamelen en aan boord van de Canyon Explorer (origineel hoor). Bas vond het wel een beetje eng om aan boord te stappen over het water en vond het ook wel erg spannend om op het dek te zitten, maar we hebben hem gewoon neergezet. Na een minuut was zijn angst voorbij en vond hij het prachtig! We zijn eerst naar de Glen Canyon dam gevaren. Op het open water ging de boot behoorlijk hard, wat Emma en Bas heel leuk vonden en wij heerlijk, want dan stond er een lekker windje, wat de warmte wat wegnam.






Daarna naar de Antilope Canyon, waar we doorheen zijn gevaren. Erg mooi, het water tussen de hoge, rode rotsen werd steeds smaller, en de kapitein moest erg zijn best doen om er tussendoor te sturen. Op het laatst kon je de rotswanden aan beide kanten bijna aanraken en zaten we bijna klem. Vanaf daar zijn we een stuk achteruit teruggevaren, want ook omkeren ging niet omdat het te smal was.








Toen we weer op het open meer kwamen, begon het buiten steeds donkerder te worden en steeds harder te waaien. Vijf minuten voordat we aan wal gingen, begon het ook te regenen. Net op tijd terug!



Daarna nog wat rondkijken in het indianenwinkeltje en wat kouds drinken en toen zijn we weer teruggereden naar Page. Daar hebben we gegeten bij een pizzeria. Voor het eerst hebben we alles opgegeten! (maar we deelden twee pizza's met z'n zessen. Sommige Amerikanen eten zo'n megading echt alleen op!!! Echt bizar hoeveel je mensen ziet eten soms. En wat ze soms als ontbijt eten, daar kunnen wij 2 avonden mee doen!).

zondag 29 juli 2012

Schaakbordrotsen en hoefijzerbuigingen

Zaterdag 28 juli

Vanmorgen werden we, na een onrustige nacht met veel gewoel en gedraai van iedereen, een beetje laat wakker. Snel aankleden en inpakken dus, want we moesten voor 11 uur het hotel uit zijn. Wel een beetje jammer, het is zo'n fijne plek en zo mooi! Maar er komen nog veel mooie dingen. Exact 11 uur reden we van het hotel weg. Na eerst een snel ontbijtje bij Cafe Soleil reden we door Zion heen richting Page. Een mooie route met veel uitkijkpunten. Op een gegeven moment moesten we een tunnel door die zo smal was, dat de parkrangers er voor de zekerheid maar 1 baan tegelijk doorheen lieten. Dus moesten we een tijd wachten tot onze kant mocht.

Na de tunnel werd het landschap weer heel anders. Weer wat kaler en ietsje vlakker, en de rotsen minder rood. Na een minuutje of vijf rijden kwamen we bij het uitzichtpunt over Checkerpoint Mesa, een berg met allemaal vierkante vakjes er op, net een schaakbord. Daar moesten we even een foto van maken. En we waren niet de enigen, want er kwam net een bus vol Japannertjes aan die er snel uitrolden, een foto maakten en de bus weer inrolden. Wel grappig hoor, de berg is beroemd en dan krijg je de vreemde gewaarwording dat iedereen een foto staat te maken van de zelfde berg. Inclusief wij, dus ;)


Daarna zijn we snel doorgereden richting Page. Onderweg passeerden we aardig wat ranches. Wat wonen die mensen afgelegen en eenzaam zeg! Echt in the middle of nowhere, met helemaal niks in de omgeving. Wel leuk om te zien. De omgeving is hier zo wild west, je verwacht ieder moment een paar cowboys op hun paarden te zien. De plaatsjes zien er ook echt uit alsof ze uit een westernfilm komen, compleet met houten saloons enzo. En natuurlijk overal countrymuziek, Gerda voelt zich al helemaal thuis :)

Na een vrij korte reis kwamen we bij Page aan. Eerst over de Glen Canyon dam, indrukwekkend hoor. Aan de ene kant heel veel blauw water met rode rotsen er omheen, en aan de andere kant een enorme diepe kloof.


Doordat de klok weer een uurtje terug ging (in Utah was het een uurtje later, en we zijn nu weer in Arizona aangekomen), kwamen we een uurtje te vroeg bij ons hotel aan, de Holiday Inn Express. We mochten gelukkig wel gelijk op de kamers, twee kamers met connecting doors en in allebei twee queenbedden. Niks bijzonders, dit hotel, maar best oke om twee nachten in de overnachten. Emma en Bas liggen nu bij Han en Gerda, even afwachten of ze ook echt in slaap vallen of te veel gaan keten. Timmetje ligt naast mij, die is net in slaap gevallen (het is acht uur 's avonds hier).

Toen we een beetje gesettled waren, zijn we de auto's weer ingestapt. Eerste stop was bij een tourbureautje van Indianen. We willen namelijk graag de Antilope Canyon zien, maar dat moet begeleid met een gids in een groep, dus dat moet je boeken. Aangezien het gebied van Indianen is, moet je de tour bij een Indiaanse gids boeken. Helaas was alles voor vandaag en morgen al vol. Nu hebben we plaatsen voor maandagmiddag, 12.45 geloof ik. Dat wordt laat bij de Grand Canyon aankomen, want eigenlijk hebben we een reisdag die dag. Maar goed, een beetje passen, meten en schuiven en dan komt het vast wel goed. De Antilope Canyon schijnt onmisbaar te zijn.

Net als de Horseshoe Bend, waar we daarna naar toe zijn gegaan. Dat is een uitzichtpunt hoog boven de rode rotsen waar de rivier bij elkaar komt in een hoefijzervorm, supermooi! Maar de wandeling was best zwaar. Maar achthonderd meter, maar over een zandpad met heel rul (oranjekleurig!) zand en behoorlijk klimmen en dalen in de hitte. Tim wilde steeds niet verder lopen (was ook een beetje moe) dus die moesten we ook nog steeds dragen. Uiteindelijk was het uitzicht het wel waard, wow, wat overweldigend prachtig!!! Het komt niet zo erg over op de foto's, maar als je daar bovenin op het randje staat, is het echt heel, heel erg DIEP!







De kids vonden het toch ook wel erg mooi, geloof ik. De klim terug hebben we in etappes gedaan, met veel rusten, want ze vonden het best heftig. En wij ook wel, want de zon kwam inmiddels steeds tevoorschijn en dan was het toch wel erg heet om te klimmen.








Toen we weer bij de auto kwamen en de airco indoken, was het al tegen zes uur. Tijd om een restaurantje uit te zoeken dus. Volgens Yelp zou Bonkers goed zijn, dus die hebben we uitgeprobeerd. Best lekker inderdaad. We zouden daarna nog even het zwembadje induiken, maar inmiddels was de lucht bijna zwart geworden en was het heel hard gaan waaien. Er zit een flinke onweersbui aan te komen. We hebben de kids dus maar even op de kamer in bad gedaan om al het oranje en rode stof van ze af te spoelen. Tim liet nog even een souvenir achter in de badkuip, een 'poepieluilui', zoals het zelf zei. Bah!! (Ik heb het bad net even flink afgepoetst want ik wil er zelf ook nog even in ;))

Weltruste alvast! Morgen zijn we van plan om het meer van dichterbij te bekijken, en misschien nog wel even varen en/of zwemmen.