Maandag 30 juli
Vanmorgen zijn we weer begonnen met een ontbijtje van de
Holiday Inn. Overigens een best oke hotel, niks mis mee. Beetje gehorig en
luide airco, maar de bedden waren prima, het was schoon en we hadden zelfs een
bad en koelkastje. Maar goed, wij op naar het ontbijtje dus. Ik had mezelf al
gewapend met camera en al om foto’s te maken van de pancakemachine. Maar... het
ontbijt bleek vandaag eigenlijk maar tot half tien te zijn. Wij kwamen
natuurlijk vijf minuten te laat opdraven, dus de pancakemachine werd niet meer
bijgevuld, werd er gezegd. Jammer! Toen heeft Ronald de bijvulmevrouw even lief
aangekeken en toen hij het wapenfeit in de strijd gooide dat we wel drie kleine
kindjes bij ons hadden, smolt ze en ging ze toch bijvullen. Drie blije kids! En
ik heb natuurlijk even foto’s gemaakt :)
We hadden wat tijd te verdrijven tot onze geboekte tour naar
de Antilope Canyon, dus hebben we die gebruikt in de Starbucks en de Walmart.
Wat een lekkere koffie is dat toch! En dat voor iemand die niet van koffie
houdt...
Om 13.15 moesten we verzamelen bij het tourbureautje, geleid
door Navajo-Indianen. Die zijn er heel veel in deze streek, en de Antilope
Canyon is hun eigendom. Alle tourtjes kun je dus alleen bij de Indianen boeken.
Wij werden met een groepje Japannertjes in een open metalen wagen gestopt en
gingen op weg over een lange, onverharde weg. Jee, wat een gehobbel! We kwamen
er weer uitgerold als bananenmilkshake-jes (want die hadden we aan boord
gegeten). Op zich al een avontuur! (Emma vond het net een attractie uit de
Efteling).
Onze gids was een gezette, goedlachse Navajo met de naam
Rosie. Een heel leuk mens. Ze nam uitgebreid de tijd en hielp iedereen met de
perfecte fotospots. Vooral Emma kreeg veel aandacht van haar. Antilope Canyon
is een slotcanyon, een smalle spleet in de rotsen waar je net tussen kunt lopen
die af en toe volstroomt met water. Door de rode rotsen, grillige vormen en het
invallende licht krijg je prachtige kleuren en beelden. Met heel veel fantasie
kon je er allerlei figuren in zien.
We hebben zo’n half uur heen gelopen door de spleet, erg
leuk om te doen. Mocht je er eens in de buurt komen, zeker niet overslaan! Ook
de kids vonden het wel spannend, al die donkere gangen. Na een tijdje kwamen we
bij de andere uitgang, en zijn we weer omgekeerd. Toen had Tim het even gehad,
die was moe en wilde niet verder lopen. We hebben hem maar in de rugdrager op
mijn rug gehesen. Dat is trouwens echt een fijn ding! Na een tijdje wordt het
wel zwaar, maar het is wel superergonomisch, want ik krijg geen last van mijn
rug en nek, wat ik normaal altijd heb als ik iets op mijn rug draag.
Met de hobbeldebobbelmobiel zijn we weer afgezet bij onze
auto. Na een broodje bij de Subway (waar Emma uiteraard weer haar beker met
drinken omgooide, voor de tigste keer deze vakantie), stapten we in de auto
voor de reis naar onze volgende bestemming: de Grand Canyon! Onderweg kwamen we
door veel dorpjes waar de Navajo’s wonen. Wat een armoede zeg! Allemaal halfvergane
trailers en heel veel oude zooi. Langs de kant van de weg zag je veel
stalletjes waar je Indian Artwork kon kopen. De meesten waren leeg.
Terwijl we reden, zagen we de thermometer flink zakken. In
Page was het steeds rond de veertig graden, maar nu ging het kwik zelfs onder
de twintig. Zomaar even meer dan twintig graden kouder, brrr! Dat merk je wel.
Het is ook helemaal geen mooi weer, veel diepe regenplassen overal en dikke,
grauwe bewolking. Toen we het nationale park van de Grand Canyon binnenreden,
was het op de eerste uitzichtpunten dan ook flink heiig, en de enorme diepte
van de kloof is daarom niet goed op de foto’s te zien, helaas. Maar wat een
afgronden, wow!!! Zo onvoorstelbaar diep! Nog veel dieper en groter dan ik het
me had voorgesteld!
Om een uurtje of half acht ’s avonds kwamen we in het stadje
Tusayan aan, net buiten het park. Daar had ik een motel geboekt voor twee
nachten, het Red Feather Motel. Dat is wel echt zo’n shitty motelletje dat je
vaak in films en bij Dexter ziet. Wel de minste locatie tot nu toe. Heel erg
gehorig en redelijk kleine hokjes. We hebben hier voor het eerst ook geen bad en geen
koelkastje. Die hadden we zelfs in de hele eenvoudige moteltjes die we hebben
gehad die een stuk goedkoper waren. Maar goed, het is maar om te overnachten en
het is schoon, met volgens mij wel goede bedden.
Toen we aankwamen, hebben we
eerst even snel lange broeken en jassen aangedaan. Dat was even wennen, na al
die warmte en dunne kleding! Daarna zijn we bij de Mexicaan gaan eten die hier
bij het hotel zit. Erg lekker! (En veel te veel, natuurlijk). Welterusten
allemaal, morgen gaan we meer bekijken van de Grand Canyon!