Naar Florida

Donderdag 18 februari

Goedemorgen allemaal! Ik schrijf dit vrijdagochtend vanaf de parkeerplaats van Verizon, waar Ronald een datakaartje voor zijn telefoon aan het halen is. We zijn zonder navigatie namelijk hopeloos aan het rondrijden, op zoek naar een grote supermarkt.

Maar goed, first things first. We zitten in Florida! En het is heerlijk zonnig!

Gisterenochtend zijn we om een uurtje of 7 vanaf thuis vertrokken. Het was giga druk op Schiphol, echt niet normaal meer! We waren er uren van te voren, maar moesten overal zo lang in de rij staan, dat we gelijk moesten boarden.

In het vliegtuig hadden we een rij van drie stoelen in het midden en twee stoelen aan de rechter zijkant. Helemaal prima. Tim en Ronald zaten op de twee stoelen en ik bij Bas en Emma. Die laatste twee hebben bijna de hele vlucht films zitten kijken op de schermpjes in de stoelen. Tim vermaakte zich met engelse liedjes luisteren die hij kende van school. Ronald en ik hebben op de schermpjes een competitie solitaire gedaan. Verslaat hij mijn high score echt twee seconden voordat we gingen landen en de schermpjes uitgingen, grrrr! Zelf heb ik ook nog wel wat films kunnen kijken, onder andere de docu over Amy Winehouse, aanrader! Ik zat alleen regelmatig met tranen, best lullig in een vol vliegtuig.

We landden op Atlanta, waar we op een binnenlandse vlucht richting Fort Myers moesten overstappen. De douanetoestanden gingen allemaal prima. Wel een sjaggo douanebeambte, maar volgens mij worden die gasten betaald om sjaggo te doen ofzo. Maar goed, niks van aantrekken, we mochten de U S of A weer in! Hoera! Dit keer zonder radijsjes of andere smokkelwaar. Of toch, want Tim smokkelde wel een zakje pinda's uit het vliegtuig mee, zagen we later ;)

De vlucht naar Fort Myers was nog een uur en tien minuten en die vlogen letterlijk en figuurlijk om. We werden nog overladen met complimentjes door de locals op de vlucht. Want wat zijn onze kids cute en well-behaved! (Had je ze tien minuten later ruziënd, hyper en rennend op het vliegveld moeten zien...)

Op het vliegveld van Fort Myers was de koek op bij Bas. Hij stortte zich neer in mijn armen en kon alleen nog maar huilen en trillen. Gelukkig waren we snel bij het hotel. Daar heb ik de kids in hun pyjamaatjes gehesen terwijl Ronald, heel onverantwoord maar even handig, wat snackjes bij de Mac haalde om even onze lege magen te vullen. Om een uurtje of negen doken we allemaal onze bedden in en konden we eindelijk gaan sssslapen.

ps: ik krijg deze blog om 1 of andere reden niet in de goede opmaak... als iemand tips heeft...