Dag 11 – Dinsdag 26 juli

Inpakken en wegwezen! Het is weer verhuisdag en we moeten helaas ons mooie huis weer uit. We versjouwen weer alle zooi (en het is echt een hoop zooi die we nu al verzameld hebben!) naar de auto’s en rijden weg. Dag rode rotsen! Gedurende de rit worden de bergen steeds groener en de eerste echte bomen verschijnen weer. Ook wel weer heel mooi.

Halverwege eten we een hapje bij de pizzahut. We worden geholpen door een dame met twee schuine stompen in haar mond en verder een tandeloos bekkie. Wel sneu, want ze zal niet veel ouder zijn dan ik. We zien overigens steeds veel tandeloze Amerikanen of veel rotte gebitten. De verzekering is hier niet best geregeld en tandartsen zijn duur. Ik kijk de serveerster aan en ben ondertussen stilletjes blij met onze goede tandarts thuis. En uiteraard onze lieve tandartsassistente!

Deze hele pizzahut, en trouwens het hele stadje, zijn een tikje shabby. De minipizza’s zijn wel lekker. We vervolgen onze route, maar ruilen eerst de kids in de auto’s om. Emma wil graag bij papa en mama en de boys bij opa en oma. Wij hebben daarna een heerlijk rustige rit, maar bij Gerda en Han is het vanaf dan wat minder rustig :)

We stoppen bij een enorm huis. Klopt dit wel echt? We checken het huisnummer nog een keer, ja, het is echt goed. Een echtpaar staat ons al op te wachten. De dame, een Taiwanese blijkt later, leidt ons rond door de tuin. Ze laat ons trots al haar eigen gegroeide groente en fruit zien. We mogen gerust wat plukken, lekkere tomaatjes voor een salade ofzo. Ze plukt voor ons ook wat perziken en druifjes af. Lekker hoor.

Ons appartement is in de kelder van het enorme huis. We dalen een trappetje af. Bij de ingang worden we verzocht allemaal onze schoenen uit te doen. Het blijkt beneden heel groot te zijn. We komen eerst door een megakeuken, om vervolgens in de woonkamer/speelkamer aan te komen. Er staat een hele rits leren banken voor een enorme tv (jaja… veel groter dan thuis, het kan echt!), een soort bioscoopzaal dus. Daarachter staan een biljarttafel, een tafeltennistafel en een airhockeytafel, allemaal in groot formaat.

Sunny (zo heet de vrouw) vraagt ons of we heel voorzichtig willen zijn met het hele dikke, witte tapijt dat door het hele appartement ligt. Of de kinderen alleen willen eten of drinken in de keuken. En of ze de schijven en balletjes van de spellen allemaal op de goede plek terug willen leggen. Poeh… ik krijg het er een beetje benauwd van. Ik zie al voor me dat Bas ’s morgensvroeg met sap rondloopt en een zakje chips laat vallen en er op gaat staan… Sunny is verder wel erg vriendelijk, maar supernetjes op haar spullen. We beloven haar ons best te doen om het zo netjes mogelijk te houden. Ondertussen besluiten we ter plekke dat we morgen buiten de deur ontbijten… ;)

Sunny heeft nog een aanrader voor ons voor het eten: een chinees buffetrestaurant en Mongoolse barbecue. Het klinkt ons als  een wokrestaurant en dat lijkt ons wel wat, weer eens wat anders dan steaks, burgers of pizza’s. Het is maar vijf minuutjes rijden. We laden even de koffers uit de auto (waarbij we onszelf tien keer moeten herinneren dat we onze schoenen steeds uit moeten doen) en rijden naar het restaurant, King’s buffet.

Het is inderdaad een soort wokrestaurant, a la Wok-inn Hardenberg waar we graag eten J Emma en ik vallen gelijk aan op de sushi, mmm! Tim wordt helemaal blij als hij de vele soorten fruit ziet liggen. Ons fruitmonstertje schept er flink van op. De volwassenen laten (behalve Han) lekker wat wokken. Bas neemt van alles wat, neemt dan 1 of twee happen en hoeft het dan niet meer. Maar goed, hij heeft bij elkaar toch aardig wat op. Als afsluiter krijgen we nog een fortune cookie. Bij Ronald staat er, dat hij maar beter tijd vrij kan maken om te sporten :) En bij Emma dat er in haar nabije toekomst boten en water zal zijn. Hadden we die nou gisteren maar gehad!

Dag 10 – Maandag 25 juli

We beginnen vandaag lekker relaxt. Ontbijtje, boekje, even een wasje draaien. De was is buiten overigens binnen twee uurtjes kurkdroog. Niet gek, het voelt hier als een levende droger. Rond half 3 vertrekken we richting stadje. We hebben gelezen over een groot zwembad in de buurt en de kids willen heel graag zwemmen bij deze hitte.

Het zwembad is inderdaad groot en mooi. Een groot binnenzwembad dat half open is en lekker gekoeld en twee (en half) buitenbaden, een ondiep bad met glijbaantjes en een dieper bad met stroomversnelling, jacuzzigedeelte en sportbad. We plonsen er lekker in en vermaken ons ruim twee uurtjes heerlijk in het lauwe water. Dan roepen de lifeguards dat er onweer op komst is, en iedereen het buitenbad uit moet. Snel verzamelen we alle spullen. We kleden ons gelijk maar aan, want om kwart voor zes moeten we ons melden bij de boten verderop in het dorp.

We hebben voor vanavond een boottocht geboekt over de Coloradorivier. Onderweg naar het vertrekpunt begint het alleen te onweren en keihard te regenen. Oei… gaat het nu nog wel door? We wachten een tijdje in de auto tot de ergste regen iets voorbij is. Dan gaan Ronald en Bas bij het kantoortje vragen of de tocht doorgaat. Ronald komt wat geirriteerd terug. De dame bij het kantoor was nogal bijdehand tegen hem, en zij dat het een kwestie van een ‘attitude’ was. Het was vast bijzonder mooi op het water tijdens de onweer, natuurlijk ging het door.

Met nog een paar andere groepjes mensen worden we op stoelen onder een afdakje neergeplant om te wachten op de boot. In plaats van dat het droger wordt, gaat het steeds harder gieten, tot het echt stortregent en stormt, zodat we kletsnat worden op onze stoeltjes. We vluchten allemaal naar binnen, het restaurantje in. Daar komt een dame van de bootmaatschappij ons nieuws brengen. ‘The captain just called. We cannot go into the boats during this storm. We’re sorry”. Wat nou, attitude?

We krijgen de verzekering dat het geld teruggestort wordt, en moeten weer vertrekken. Jammer hoor. Het is zo mooi vanaf het water tussen die rode rotsen. Maar goed, niks aan te doen. We besluiten naar de Sunset Grill te gaan, een restaurantje bovenop een berg met een prachtig uitzicht over het stadje en de bergen. Drie jaar geleden hebben we daar al eens heerlijk gegeten, ook met Han en Gerda. We rijden naar boven en laten ons door een heel erg vrolijke serveerster bedienen van lekker eten. ‘Absolutely!’, roept ze enthousiast uit met een bigsmile op ongeveer alles wat we zeggen. Het lijkt nog gemeend ook.

Met volle buikjes rollen we de berg weer af. In het centrum halen we nog even een ijsje of een cupcake. Dan rijden we weer terug naar het huisje, waar de kids inmiddels op bed liggen. Morgen vertrekken we weer uit dit fijne huis. Mocht je ooit in Moab zijn, dit is echt een aanrader: rim village via booking.com, ze hebben verschillende appartementen, echt niet duur en het zijn dus gewoon hele luxe huisjes met alles er op en er aan. Wij zitten in appartement A3. Tot morgen!

Dag 9 – Zondag 24 juli

De kids beginnen de dag met een duik in de jacuzzi. Want waarom zou je douchen als je een grote badkuip buiten hebt staan? Lekker fris en fruitig komen ze weer uit. Na een ontbijt in de bloedhete tuin (inmiddels al 34 graden in de schaduw… ’s morgens!) pakken we de rugzakjes weer in en rijden we richting Canyonlands, ons eerste Nationale Park deze vakantie.

Bij het visitor center stoppen we even. De ranger geeft ons een kaartje waarin ze wat korte wandelingen aangeeft die leuk zijn met kinderen. Dat is heel fijn bij die bezoekerscentra: je geeft aan hoeveel tijd je hebt, eventueel je interesses en met wie je bent (kids, actief, minder actief) en ze kunnen zo een ideaal programmaatje voor je voorstellen. Meestal zijn het lieve oude wijffies met passie voor het park die je vriendelijk en oma-achtig toelachen. Je krijgt toch spontaan zin om het park te verkennen! En koekjes te kopen… :)

De kids doen nog even een plas in de gaten in de grond die voor wc’s doorgaan (BAH!) en we rijden richting eerste stop: de grand overlook, het verste uitzichtpunt van het park. We laten ons een tijdje betoveren door het prachtige, weidse uitzicht. Het is alleen wel echt bloed- en  bloedheet, en de kids zijn er snel klaar mee. Opa Han en Ronald gaan fanatiek aan de slag met hun statieven en camera’s, maar de vrouwen en kids vinden het veel te warm en haken na een paar foto’s af. Met z’n allen proppen we ons in de enige schaduw die we kunnen vinden van een klein struikje. Na de mannen wat te hebben opgejut, springen we snel weer in de airco. Op naar de volgende stop!

De volgende plek die het ranger-omaatje had aangeraden was Aztec Butte. (Nee, je zegt niet Aztec BUTT maar bjoet… vonden wij uit ;)). Dat is een korte wandeling naar een heel oud rotshuisje van de oude Indianen, duizenden jaren uit. Vol goede moed vertrekken we weer, onze rugzakjes gevuld met vers koel drinken en met ladingen zonnebrand opgespoten. We lopen een heel stuk enthousiast in de hitte, waar oma Gerda diverse Beauties en Beasts ontdekt, en soms ‘geen mallemoer’ ziet :) Vervolgens is alles bij de kids een beauty, beast of een mallemoer.

Na een tijdje lopen en een temperatuur die, zo te voelen, evenredig mee omhoog loopt, zitten de kids er al een beetje doorheen. Het is inmiddels tegen de 40 graden en er is amper schaduw te vinden, behalve af en toe een half dode boom. Hele decoratieve, dat dan weer  wel. We volgen iets minder enthousiast de stenen hoopjes die de weg wijzen.

 Op een gegeven moment, als de weg opeens stijl omhoog de rotsen in loopt, haken de kids en Ronald af. Beneden is een groepje boompjes waar ze onder blijven schuilen. Als echte helden gaan ik, Han en Gerda door. We trotseren de hitte en klimmen recht tegen de steile rotswand omhoog. We zien de hoopjes stenen steeds hoger gaan, tot de top van deze rots.

Wanneer we de top bereiken en een prachtig aztec-huis verwachten, zien we alleen maar een volgende hoge rotswand de lucht in reiken. En nog erger: we zien de hoopjes steen ook omhoog verdwijnen, hoger nog dan we kunnen kijken. De moed zakt ons spontaan in de schoenen en we besluiten dat het mooie uitzicht bovenop deze berg beloning genoeg is. Jammer voor dat huis, maar in deze hitte is het echt niet te doen.

We klauteren en glijden weer naar beneden, waar Emma en Tim ons al tegemoet komen. ‘Papa en Bas zijn al naar de auto, want ze wilden airco’, zegt Emma. We drinken even wat water onder de bijna dode bomen en als we weer een beetje opgeladen zijn, lopen we terug. Han voorop met Emma, Gerda en ik daarachter met Tim, die nog niet zo hard kan lopen als zijn oudere broer en zus, maar zonder klagen goed doorstapt in de hitte. 

We stoppen nog even om een steentje uit zijn sandaal te vissen. ‘Zooo groot”, wijst Tim aan naar oma met zijn vingers ver uit elkaar. Er komt een kiezeltje van een halve centimeter uitrollen ;) Als ik weer omhoog kom, word ik helemaal eng en misselijk van de hitte. Gelukkig zien we de auto al staan in de verte. We rapen nog wat energie bij elkaar en klimmen terug naar de auto. AIRCO!!!!

Als we uitgepuft en afgekoeld zijn, besluiten we gelijk door te rijden naar de laatste stop. Het is inmiddels ook al half 5 en de andere wandeling zien we niet meer zitten in deze hitte. De laatste stop is Mesa Arch, een grote natuurlijke boog (arch betekent boog) met een adembenemend mooi uitzicht er achter, de diepte in. Ronald, ik en de kids hebben deze twee jaar geleden al bezocht, maar Han en Gerda willen het graag zien. Ronald en de boys blijven even in de auto in de airco zitten. 

Omdat de wandeling heel kort is (1,1 km in totaal) en er wat meer schaduw is, besluiten Emma en ik wel mee te gaan. Na wat lopen komen we bij de inderdaad prachtige boog. We maken wat foto’s en klimmen wat op de rotsen er omheen en wandelen dan weer terug richting auto. Het laatste stuk loopt toch nog aardig omhoog en er is weer weinig schaduw. Als gebakken visjes komen we met rode koppen weer terug bij de auto. Wederom: lang leve de AIRCO!!!

Bas wil in het stadje graag bij Denny’s eten. Dat kent hij nog van de vorige reizen en daar vindt hij het eten lekker. Tuurlijk jongen, dan gaan we naar Denny’s. Eerst maken we nog even een snelle stop bij het botencentrum, waar Ronald een boottochtje over de Colorado-rivier boekt voor morgenavond. We gaan dan om 6 uur de boot in, varen anderhalf uur tussen de rode rotsen en hebben daarna een barbecue bij het restaurantje daar. Leuk! En lekker koel en winderig, hopelijk!

Na onze hap bij Denny’s (lekker hoor, een steak-spiesje met allerlei gebakken groenten voor mij) rijden we terug naar ons huisje. Het is inmiddels aan het schemeren en de kids willen heeeeeel graag nog even de jacuzzi in. Ronald en ik vinden het ook een goed plan en duiken er ook in. Even al dat rode stof wegspoelen! Als je er uitkomt en onder de aico van het huisje gaat staat, is het zelfs even een ietsjepietsje koel. Buiten niet, want het is nog steeds een graad of 35.

Als de kids liggen, gaan Han, Gerda en ik nog even buiten zitten met onze boekjes. Opeens zien we wat groots langszoeven en landen op de muur. Het blijkt een enorme reuzesprinkhaan! Echt zo groot als een volwassen hand! Ik voel opeens wat kriebelen en geef een gil: nog zo’n beest! Bij de voordeur landen inmiddels twee enorm grote zwarte kevers, ook bijna zo groot als je hand. Ze zetten een sprint in richting voordeur, die we snel dichtdoen. Net te laat, want eentje redt het toch naar binnen. Juist op dat moment komt Ronald aanlopen. Hij ziet het beest, geeft een schreeuw en rent hard de kamer van Tim en Emma in, met de deur op slot! J Onze dierenfluisteraar Gerda vangt het beest en zet hem weer buiten neer. Met haar blote hand, ja. Na een paar minuutjes komt Ronald de kamer weer uit en opent de voordeur. Meteen ziet de kever zijn kans schoon en komt weer met een vaart op de deuropening af gesprint. Ronald houdt het voor gezien en zit de rest van de avond veilig binnen.

PS: Wat ik nou helemaal vergeet te schrijven in mijn verslag: we waren dus helemaal verkeerd gelopen naar die Aztec Butte! We kwamen er in de auto achteraf pas achter, dat er twee buttes waren. We hadden de eerste naar links moeten hebben, die was vlakbij en makkelijk te lopen. De butte naar rechts was moeilijk klimmen de bergen in. Die hebben we dus aangehouden. Duh. Oma-ranger had het ons nog wel zo goed uitgelegd en voor ons uitgetekend... 😖