Dag 9 – Zondag 24 juli

De kids beginnen de dag met een duik in de jacuzzi. Want waarom zou je douchen als je een grote badkuip buiten hebt staan? Lekker fris en fruitig komen ze weer uit. Na een ontbijt in de bloedhete tuin (inmiddels al 34 graden in de schaduw… ’s morgens!) pakken we de rugzakjes weer in en rijden we richting Canyonlands, ons eerste Nationale Park deze vakantie.

Bij het visitor center stoppen we even. De ranger geeft ons een kaartje waarin ze wat korte wandelingen aangeeft die leuk zijn met kinderen. Dat is heel fijn bij die bezoekerscentra: je geeft aan hoeveel tijd je hebt, eventueel je interesses en met wie je bent (kids, actief, minder actief) en ze kunnen zo een ideaal programmaatje voor je voorstellen. Meestal zijn het lieve oude wijffies met passie voor het park die je vriendelijk en oma-achtig toelachen. Je krijgt toch spontaan zin om het park te verkennen! En koekjes te kopen… :)

De kids doen nog even een plas in de gaten in de grond die voor wc’s doorgaan (BAH!) en we rijden richting eerste stop: de grand overlook, het verste uitzichtpunt van het park. We laten ons een tijdje betoveren door het prachtige, weidse uitzicht. Het is alleen wel echt bloed- en  bloedheet, en de kids zijn er snel klaar mee. Opa Han en Ronald gaan fanatiek aan de slag met hun statieven en camera’s, maar de vrouwen en kids vinden het veel te warm en haken na een paar foto’s af. Met z’n allen proppen we ons in de enige schaduw die we kunnen vinden van een klein struikje. Na de mannen wat te hebben opgejut, springen we snel weer in de airco. Op naar de volgende stop!

De volgende plek die het ranger-omaatje had aangeraden was Aztec Butte. (Nee, je zegt niet Aztec BUTT maar bjoet… vonden wij uit ;)). Dat is een korte wandeling naar een heel oud rotshuisje van de oude Indianen, duizenden jaren uit. Vol goede moed vertrekken we weer, onze rugzakjes gevuld met vers koel drinken en met ladingen zonnebrand opgespoten. We lopen een heel stuk enthousiast in de hitte, waar oma Gerda diverse Beauties en Beasts ontdekt, en soms ‘geen mallemoer’ ziet :) Vervolgens is alles bij de kids een beauty, beast of een mallemoer.

Na een tijdje lopen en een temperatuur die, zo te voelen, evenredig mee omhoog loopt, zitten de kids er al een beetje doorheen. Het is inmiddels tegen de 40 graden en er is amper schaduw te vinden, behalve af en toe een half dode boom. Hele decoratieve, dat dan weer  wel. We volgen iets minder enthousiast de stenen hoopjes die de weg wijzen.

 Op een gegeven moment, als de weg opeens stijl omhoog de rotsen in loopt, haken de kids en Ronald af. Beneden is een groepje boompjes waar ze onder blijven schuilen. Als echte helden gaan ik, Han en Gerda door. We trotseren de hitte en klimmen recht tegen de steile rotswand omhoog. We zien de hoopjes stenen steeds hoger gaan, tot de top van deze rots.

Wanneer we de top bereiken en een prachtig aztec-huis verwachten, zien we alleen maar een volgende hoge rotswand de lucht in reiken. En nog erger: we zien de hoopjes steen ook omhoog verdwijnen, hoger nog dan we kunnen kijken. De moed zakt ons spontaan in de schoenen en we besluiten dat het mooie uitzicht bovenop deze berg beloning genoeg is. Jammer voor dat huis, maar in deze hitte is het echt niet te doen.

We klauteren en glijden weer naar beneden, waar Emma en Tim ons al tegemoet komen. ‘Papa en Bas zijn al naar de auto, want ze wilden airco’, zegt Emma. We drinken even wat water onder de bijna dode bomen en als we weer een beetje opgeladen zijn, lopen we terug. Han voorop met Emma, Gerda en ik daarachter met Tim, die nog niet zo hard kan lopen als zijn oudere broer en zus, maar zonder klagen goed doorstapt in de hitte. 

We stoppen nog even om een steentje uit zijn sandaal te vissen. ‘Zooo groot”, wijst Tim aan naar oma met zijn vingers ver uit elkaar. Er komt een kiezeltje van een halve centimeter uitrollen ;) Als ik weer omhoog kom, word ik helemaal eng en misselijk van de hitte. Gelukkig zien we de auto al staan in de verte. We rapen nog wat energie bij elkaar en klimmen terug naar de auto. AIRCO!!!!

Als we uitgepuft en afgekoeld zijn, besluiten we gelijk door te rijden naar de laatste stop. Het is inmiddels ook al half 5 en de andere wandeling zien we niet meer zitten in deze hitte. De laatste stop is Mesa Arch, een grote natuurlijke boog (arch betekent boog) met een adembenemend mooi uitzicht er achter, de diepte in. Ronald, ik en de kids hebben deze twee jaar geleden al bezocht, maar Han en Gerda willen het graag zien. Ronald en de boys blijven even in de auto in de airco zitten. 

Omdat de wandeling heel kort is (1,1 km in totaal) en er wat meer schaduw is, besluiten Emma en ik wel mee te gaan. Na wat lopen komen we bij de inderdaad prachtige boog. We maken wat foto’s en klimmen wat op de rotsen er omheen en wandelen dan weer terug richting auto. Het laatste stuk loopt toch nog aardig omhoog en er is weer weinig schaduw. Als gebakken visjes komen we met rode koppen weer terug bij de auto. Wederom: lang leve de AIRCO!!!

Bas wil in het stadje graag bij Denny’s eten. Dat kent hij nog van de vorige reizen en daar vindt hij het eten lekker. Tuurlijk jongen, dan gaan we naar Denny’s. Eerst maken we nog even een snelle stop bij het botencentrum, waar Ronald een boottochtje over de Colorado-rivier boekt voor morgenavond. We gaan dan om 6 uur de boot in, varen anderhalf uur tussen de rode rotsen en hebben daarna een barbecue bij het restaurantje daar. Leuk! En lekker koel en winderig, hopelijk!

Na onze hap bij Denny’s (lekker hoor, een steak-spiesje met allerlei gebakken groenten voor mij) rijden we terug naar ons huisje. Het is inmiddels aan het schemeren en de kids willen heeeeeel graag nog even de jacuzzi in. Ronald en ik vinden het ook een goed plan en duiken er ook in. Even al dat rode stof wegspoelen! Als je er uitkomt en onder de aico van het huisje gaat staat, is het zelfs even een ietsjepietsje koel. Buiten niet, want het is nog steeds een graad of 35.

Als de kids liggen, gaan Han, Gerda en ik nog even buiten zitten met onze boekjes. Opeens zien we wat groots langszoeven en landen op de muur. Het blijkt een enorme reuzesprinkhaan! Echt zo groot als een volwassen hand! Ik voel opeens wat kriebelen en geef een gil: nog zo’n beest! Bij de voordeur landen inmiddels twee enorm grote zwarte kevers, ook bijna zo groot als je hand. Ze zetten een sprint in richting voordeur, die we snel dichtdoen. Net te laat, want eentje redt het toch naar binnen. Juist op dat moment komt Ronald aanlopen. Hij ziet het beest, geeft een schreeuw en rent hard de kamer van Tim en Emma in, met de deur op slot! J Onze dierenfluisteraar Gerda vangt het beest en zet hem weer buiten neer. Met haar blote hand, ja. Na een paar minuutjes komt Ronald de kamer weer uit en opent de voordeur. Meteen ziet de kever zijn kans schoon en komt weer met een vaart op de deuropening af gesprint. Ronald houdt het voor gezien en zit de rest van de avond veilig binnen.

PS: Wat ik nou helemaal vergeet te schrijven in mijn verslag: we waren dus helemaal verkeerd gelopen naar die Aztec Butte! We kwamen er in de auto achteraf pas achter, dat er twee buttes waren. We hadden de eerste naar links moeten hebben, die was vlakbij en makkelijk te lopen. De butte naar rechts was moeilijk klimmen de bergen in. Die hebben we dus aangehouden. Duh. Oma-ranger had het ons nog wel zo goed uitgelegd en voor ons uitgetekend... 😖