Dag 5 – Woensdag 20 juli

De wekker gaat heel vroeg… veel te vroeg. De volwassenen zijn direct wakker door de adrenaline van de komende reis. De kinderen staren een beetje duf voor zich uit. Bepakt en bezakt met alle koffers sjouwen we de straat weer op, waar we dit keer gelukkig worden opgehaald door een taxibusje.

Op het vliegveld gaat het inchecken voorspoedig. We horen wel dat het vliegtuig vertraging heeft, maar we zouden de aansluiting nog moeten kunnen halen. We moeten nog wel tig keer door check-ups, omdat we in Dublin ook gelijk de tsa-check van de Amerikaanse douane krijgen. Maar dat scheelt straks wel enorm qua rijen in Amerika. Dat kan daar namelijk soms wel uren duren. Ierland heeft een speciale samenwerking met de USA om de check daar al ter plekke te mogen laten uitvoeren. We zijn er vrij snel doorheen. We mogen weer in Amerika!

De vlucht van Dublin naar Atlanta is superdeluxe! Ronald heeft hele goedkopere vliegtickets gevonden een tijd terug, die ook nog eens op businessclass zijn! Vandaar dat we over Ierland gevlogen zijn. Ieder heeft een eigen hele grote stoel met een soort muurtje er omheen en veel ruimte. Ook heeft iedereen zijn eigen grote tv-scherm. De stoelen kun je bovendien helemaal verstellen. Bas is helemaal blij, die gaat gelijk op alle knopjes drukken. Hij zegt: ‘Ik voel me al helemaal thuis hier!’ :) Hij ligt er ook lekker relaxt bij, naar achteren, beentjes omhoog en zo’n slaapmaskertje op zijn hoofd.

Het duurt helaas nog heel lang voordat we kunnen opstijgen, want er blijkt niet genoeg personeel op de tankwagens te zitten. De piloot begrijpt er zelf ook niks van en verontschuldigt zich meerdermalen. Eindelijk gaan we de lucht in. De vertraging is inmiddels wel opgelopen tot meer dan twee uur. Aangezien we twee uur overstaptijd hadden, wordt dat wel erg link. Het Delta-personeel (hele aardige oudere vrouwtjes) verwacht dat we het nog wel halen.

We vermaken ons de rest van de uurtjes in de lucht met eten, lezen en films kijken. De tijd gaat best snel. Vlak voor het landen verzekeren de dametjes ons er nog van dat de overstap wel in orde komt. We worden opgewacht en begeleid door mensen van Delta, zeggen ze. We stappen snel en met een redelijk gerust hart uit. We hebben nog ruim 20 minuten om op de goede gate te komen. Er staat echter niemand van Delta ons op te wachten. Oei. We zien ook dat we naar een hele andere terminal moeten, waar we met een trein naartoe moeten. Nog meer oeps. We haasten ons een ongeluk en komen net 5 voor 4 bij de goede gate aan (waar we 4 uur moesten zijn). De dame daar snauwt ons toe dat wij al overgeboekt zijn, en ze verdwijnt door de deur richting vliegtuig, dat er gewoon nog aan de slurf staat. Baf! De deur slaat met een harde klap achter haar dicht. Oh oh… geschrokken blijven we staan. En nu? Zou ze nog terugkomen ofzo? Er voegen zich nog wat mensen van onze vlucht bij ons, met paniekerige blikken in hun ogen.

Ja hoor, de mevrouw komt terug. Hoopvol kijken we haar aan. Maar nee hoor, ze begint over een vlucht van half 12, wel 7 en half uur later! We protesteren, maar opnieuw snauwt ze ons af en verwijst ons naar de balie van Delta. Daar zijn ze gelukkig een stuk vriendelijker. De dame verontschuldigt zich en vindt het heel vervelend voor ons. Ze gaat heel lang rondbellen (het is lastig omdat wij niet direct via Delta vlogen maar via KLM, vertelt ze) en tenslotte heeft ze ons omgeboekt naar de vlucht van 22.20. Scheelt toch weer meer dan een uur. We mogen wachten in de business lounge. Zes en half uur. Echt niet leuk. Bas is inmiddels in slaap gevallen op een stoel. De rest hangt een beetje duf rond. Ronald belt nog even met Hertz om te vertellen dat we vertraagd zijn. Ze proberen hem direct op te lichten door een veel duurdere prijs te vragen. Ik ben benieuwd hoe dat afloopt. En hoe onze volgende vlucht gaat lopen… Die zal nog meer dan drie uur duren, dus voorlopig liggen we nog niet in onze bedjes. Wordt vervolgd!

Vervolg dag 5

Bas slaapt de hele tijd, vlak voordat we weer met de terminaltrein naar de goede gate gaan. De kids staan erg wankel op hun benen. Bij de gate krijgen we de nieuwe instapkaarten. Uitdaging: we zitten compleet verspreid over het vliegtuig. Dat kan natuurlijk niet met drie kinderen. Al helemaal niet met drie oververmoeide kinderen die om het minste en geringste huilen op het moment. Gelukkig wil een aardige man met ons ruilen, waardoor de kinderen en ik op een rij komen te zitten. Ronald een stoel voor Bas en Gerda en Han een stuk verderop.

Tijdens het opstijgen is iedereen volgens mij al in slaap. Ik krijg ik ieder geval niet heel veel mee van de vlucht. Het is nog lastig om Emma en Tim weer wakker te krijgen als we na twee en half uur landen. Nog wankeler hangen ze aan onze armen. We moeten nog even wachten op de koffers. Denken we. Want vanuit ons ooghoek zien we opeens wat bekende koffers staan. Ja hoor! Onze koffers staan er gewoon al! Die zijn dus wel gewoon ingeladen op die vlucht waar wij niet meer mee mochten! Kun je nagaan dat we dus makkelijk mee hadden kunnen vliegen, als ze ook de tijd namen om onze koffers in te laden. Ronald besluit dat het een flinke claim naar Delta/KLM gaat worden.

Buiten met alle koffers ontdekken we dat we ook weer met een bus naar Hertz moeten om onze huurauto’s op te halen. Bij het uitstappen blijkt de auto die op Ronalds’ naam staat gelukkig al klaar te staan. Gerda en ik laden er alle zooi in en we gaan met de kinderen lekker zitten. Emma valt gelijk weer in slaap. Een hele tijd later komen de mannen pas weer terug, met twee auto’s. Huh, twee?! Het blijkt dat we een upgrade hebben gehad en de auto waar we in zitten weer in moeten leveren. We verplaatsen weer alle bagage en de kinderen en rijden dan eindelijk naar het hotel toe, waar we gelijk in bed duiken. Eindelijk!!!