Inpakken en wegwezen! Het is weer verhuisdag en we moeten
helaas ons mooie huis weer uit. We versjouwen weer alle zooi (en het is echt
een hoop zooi die we nu al verzameld hebben!) naar de auto’s en rijden weg. Dag
rode rotsen! Gedurende de rit worden de bergen steeds groener en de eerste
echte bomen verschijnen weer. Ook wel weer heel mooi.
Halverwege eten we een hapje bij de pizzahut. We worden
geholpen door een dame met twee schuine stompen in haar mond en verder een
tandeloos bekkie. Wel sneu, want ze zal niet veel ouder zijn dan ik. We zien
overigens steeds veel tandeloze Amerikanen of veel rotte gebitten. De
verzekering is hier niet best geregeld en tandartsen zijn duur. Ik kijk de
serveerster aan en ben ondertussen stilletjes blij met onze goede tandarts
thuis. En uiteraard onze lieve tandartsassistente!
Deze hele pizzahut, en trouwens het hele stadje, zijn een
tikje shabby. De minipizza’s zijn wel lekker. We vervolgen onze route, maar
ruilen eerst de kids in de auto’s om. Emma wil graag bij papa en mama en de
boys bij opa en oma. Wij hebben daarna een heerlijk rustige rit, maar bij Gerda
en Han is het vanaf dan wat minder rustig :)
We stoppen bij een enorm huis. Klopt dit wel echt? We
checken het huisnummer nog een keer, ja, het is echt goed. Een echtpaar staat
ons al op te wachten. De dame, een Taiwanese blijkt later, leidt ons rond door
de tuin. Ze laat ons trots al haar eigen gegroeide groente en fruit zien. We
mogen gerust wat plukken, lekkere tomaatjes voor een salade ofzo. Ze plukt voor
ons ook wat perziken en druifjes af. Lekker hoor.
Ons appartement is in de kelder van het enorme huis. We
dalen een trappetje af. Bij de ingang worden we verzocht allemaal onze schoenen
uit te doen. Het blijkt beneden heel groot te zijn. We komen eerst door een
megakeuken, om vervolgens in de woonkamer/speelkamer aan te komen. Er staat een
hele rits leren banken voor een enorme tv (jaja… veel groter dan thuis, het kan
echt!), een soort bioscoopzaal dus. Daarachter staan een biljarttafel, een
tafeltennistafel en een airhockeytafel, allemaal in groot formaat.
Sunny (zo heet de vrouw) vraagt ons of we heel voorzichtig
willen zijn met het hele dikke, witte tapijt dat door het hele appartement
ligt. Of de kinderen alleen willen eten of drinken in de keuken. En of ze de
schijven en balletjes van de spellen allemaal op de goede plek terug willen
leggen. Poeh… ik krijg het er een beetje benauwd van. Ik zie al voor me dat Bas
’s morgensvroeg met sap rondloopt en een zakje chips laat vallen en er op gaat
staan… Sunny is verder wel erg vriendelijk, maar supernetjes op haar spullen.
We beloven haar ons best te doen om het zo netjes mogelijk te houden.
Ondertussen besluiten we ter plekke dat we morgen buiten de deur ontbijten… ;)
Sunny heeft nog een aanrader voor ons voor het eten: een
chinees buffetrestaurant en Mongoolse barbecue. Het klinkt ons als een wokrestaurant en dat lijkt ons wel wat,
weer eens wat anders dan steaks, burgers of pizza’s. Het is maar vijf minuutjes
rijden. We laden even de koffers uit de auto (waarbij we onszelf tien keer
moeten herinneren dat we onze schoenen steeds uit moeten doen) en rijden naar
het restaurant, King’s buffet.
Het is inderdaad een soort wokrestaurant, a la Wok-inn
Hardenberg waar we graag eten J
Emma en ik vallen gelijk aan op de sushi, mmm! Tim wordt helemaal blij als hij
de vele soorten fruit ziet liggen. Ons fruitmonstertje schept er flink van op. De
volwassenen laten (behalve Han) lekker wat wokken. Bas neemt van alles wat,
neemt dan 1 of twee happen en hoeft het dan niet meer. Maar goed, hij heeft bij
elkaar toch aardig wat op. Als afsluiter krijgen we nog een fortune cookie. Bij
Ronald staat er, dat hij maar beter tijd vrij kan maken om te sporten :) En bij Emma dat er in
haar nabije toekomst boten en water zal zijn. Hadden we die nou gisteren maar gehad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten