Smalle spleten, diepe spleten en grote spleten

Maandag 30 juli

Vanmorgen zijn we weer begonnen met een ontbijtje van de Holiday Inn. Overigens een best oke hotel, niks mis mee. Beetje gehorig en luide airco, maar de bedden waren prima, het was schoon en we hadden zelfs een bad en koelkastje. Maar goed, wij op naar het ontbijtje dus. Ik had mezelf al gewapend met camera en al om foto’s te maken van de pancakemachine. Maar... het ontbijt bleek vandaag eigenlijk maar tot half tien te zijn. Wij kwamen natuurlijk vijf minuten te laat opdraven, dus de pancakemachine werd niet meer bijgevuld, werd er gezegd. Jammer! Toen heeft Ronald de bijvulmevrouw even lief aangekeken en toen hij het wapenfeit in de strijd gooide dat we wel drie kleine kindjes bij ons hadden, smolt ze en ging ze toch bijvullen. Drie blije kids! En ik heb natuurlijk even foto’s gemaakt :)

We hadden wat tijd te verdrijven tot onze geboekte tour naar de Antilope Canyon, dus hebben we die gebruikt in de Starbucks en de Walmart. Wat een lekkere koffie is dat toch! En dat voor iemand die niet van koffie houdt...

Om 13.15 moesten we verzamelen bij het tourbureautje, geleid door Navajo-Indianen. Die zijn er heel veel in deze streek, en de Antilope Canyon is hun eigendom. Alle tourtjes kun je dus alleen bij de Indianen boeken. Wij werden met een groepje Japannertjes in een open metalen wagen gestopt en gingen op weg over een lange, onverharde weg. Jee, wat een gehobbel! We kwamen er weer uitgerold als bananenmilkshake-jes (want die hadden we aan boord gegeten). Op zich al een avontuur! (Emma vond het net een attractie uit de Efteling).

Onze gids was een gezette, goedlachse Navajo met de naam Rosie. Een heel leuk mens. Ze nam uitgebreid de tijd en hielp iedereen met de perfecte fotospots. Vooral Emma kreeg veel aandacht van haar. Antilope Canyon is een slotcanyon, een smalle spleet in de rotsen waar je net tussen kunt lopen die af en toe volstroomt met water. Door de rode rotsen, grillige vormen en het invallende licht krijg je prachtige kleuren en beelden. Met heel veel fantasie kon je er allerlei figuren in zien.

We hebben zo’n half uur heen gelopen door de spleet, erg leuk om te doen. Mocht je er eens in de buurt komen, zeker niet overslaan! Ook de kids vonden het wel spannend, al die donkere gangen. Na een tijdje kwamen we bij de andere uitgang, en zijn we weer omgekeerd. Toen had Tim het even gehad, die was moe en wilde niet verder lopen. We hebben hem maar in de rugdrager op mijn rug gehesen. Dat is trouwens echt een fijn ding! Na een tijdje wordt het wel zwaar, maar het is wel superergonomisch, want ik krijg geen last van mijn rug en nek, wat ik normaal altijd heb als ik iets op mijn rug draag. 

Met de hobbeldebobbelmobiel zijn we weer afgezet bij onze auto. Na een broodje bij de Subway (waar Emma uiteraard weer haar beker met drinken omgooide, voor de tigste keer deze vakantie), stapten we in de auto voor de reis naar onze volgende bestemming: de Grand Canyon! Onderweg kwamen we door veel dorpjes waar de Navajo’s wonen. Wat een armoede zeg! Allemaal halfvergane trailers en heel veel oude zooi. Langs de kant van de weg zag je veel stalletjes waar je Indian Artwork kon kopen. De meesten waren leeg.

Terwijl we reden, zagen we de thermometer flink zakken. In Page was het steeds rond de veertig graden, maar nu ging het kwik zelfs onder de twintig. Zomaar even meer dan twintig graden kouder, brrr! Dat merk je wel. Het is ook helemaal geen mooi weer, veel diepe regenplassen overal en dikke, grauwe bewolking. Toen we het nationale park van de Grand Canyon binnenreden, was het op de eerste uitzichtpunten dan ook flink heiig, en de enorme diepte van de kloof is daarom niet goed op de foto’s te zien, helaas. Maar wat een afgronden, wow!!! Zo onvoorstelbaar diep! Nog veel dieper en groter dan ik het me had voorgesteld!

Om een uurtje of half acht ’s avonds kwamen we in het stadje Tusayan aan, net buiten het park. Daar had ik een motel geboekt voor twee nachten, het Red Feather Motel. Dat is wel echt zo’n shitty motelletje dat je vaak in films en bij Dexter ziet. Wel de minste locatie tot nu toe. Heel erg gehorig en redelijk kleine hokjes. We hebben hier voor het eerst ook geen bad en geen koelkastje. Die hadden we zelfs in de hele eenvoudige moteltjes die we hebben gehad die een stuk goedkoper waren. Maar goed, het is maar om te overnachten en het is schoon, met volgens mij wel goede bedden.

Toen we aankwamen, hebben we eerst even snel lange broeken en jassen aangedaan. Dat was even wennen, na al die warmte en dunne kleding! Daarna zijn we bij de Mexicaan gaan eten die hier bij het hotel zit. Erg lekker! (En veel te veel, natuurlijk). Welterusten allemaal, morgen gaan we meer bekijken van de Grand Canyon!