Schaakbordrotsen en hoefijzerbuigingen

Zaterdag 28 juli

Vanmorgen werden we, na een onrustige nacht met veel gewoel en gedraai van iedereen, een beetje laat wakker. Snel aankleden en inpakken dus, want we moesten voor 11 uur het hotel uit zijn. Wel een beetje jammer, het is zo'n fijne plek en zo mooi! Maar er komen nog veel mooie dingen. Exact 11 uur reden we van het hotel weg. Na eerst een snel ontbijtje bij Cafe Soleil reden we door Zion heen richting Page. Een mooie route met veel uitkijkpunten. Op een gegeven moment moesten we een tunnel door die zo smal was, dat de parkrangers er voor de zekerheid maar 1 baan tegelijk doorheen lieten. Dus moesten we een tijd wachten tot onze kant mocht.

Na de tunnel werd het landschap weer heel anders. Weer wat kaler en ietsje vlakker, en de rotsen minder rood. Na een minuutje of vijf rijden kwamen we bij het uitzichtpunt over Checkerpoint Mesa, een berg met allemaal vierkante vakjes er op, net een schaakbord. Daar moesten we even een foto van maken. En we waren niet de enigen, want er kwam net een bus vol Japannertjes aan die er snel uitrolden, een foto maakten en de bus weer inrolden. Wel grappig hoor, de berg is beroemd en dan krijg je de vreemde gewaarwording dat iedereen een foto staat te maken van de zelfde berg. Inclusief wij, dus ;)

Daarna zijn we snel doorgereden richting Page. Onderweg passeerden we aardig wat ranches. Wat wonen die mensen afgelegen en eenzaam zeg! Echt in the middle of nowhere, met helemaal niks in de omgeving. Wel leuk om te zien. De omgeving is hier zo wild west, je verwacht ieder moment een paar cowboys op hun paarden te zien. De plaatsjes zien er ook echt uit alsof ze uit een westernfilm komen, compleet met houten saloons enzo. En natuurlijk overal countrymuziek, Gerda voelt zich al helemaal thuis :)

Na een vrij korte reis kwamen we bij Page aan. Eerst over de Glen Canyon dam, indrukwekkend hoor. Aan de ene kant heel veel blauw water met rode rotsen er omheen, en aan de andere kant een enorme diepe kloof.

Doordat de klok weer een uurtje terug ging (in Utah was het een uurtje later, en we zijn nu weer in Arizona aangekomen), kwamen we een uurtje te vroeg bij ons hotel aan, de Holiday Inn Express. We mochten gelukkig wel gelijk op de kamers, twee kamers met connecting doors en in allebei twee queenbedden. Niks bijzonders, dit hotel, maar best oke om twee nachten in de overnachten. Emma en Bas liggen nu bij Han en Gerda, even afwachten of ze ook echt in slaap vallen of te veel gaan keten. Timmetje ligt naast mij, die is net in slaap gevallen (het is acht uur 's avonds hier).

Toen we een beetje gesettled waren, zijn we de auto's weer ingestapt. Eerste stop was bij een tourbureautje van Indianen. We willen namelijk graag de Antilope Canyon zien, maar dat moet begeleid met een gids in een groep, dus dat moet je boeken. Aangezien het gebied van Indianen is, moet je de tour bij een Indiaanse gids boeken. Helaas was alles voor vandaag en morgen al vol. Nu hebben we plaatsen voor maandagmiddag, 12.45 geloof ik. Dat wordt laat bij de Grand Canyon aankomen, want eigenlijk hebben we een reisdag die dag. Maar goed, een beetje passen, meten en schuiven en dan komt het vast wel goed. De Antilope Canyon schijnt onmisbaar te zijn.

Net als de Horseshoe Bend, waar we daarna naar toe zijn gegaan. Dat is een uitzichtpunt hoog boven de rode rotsen waar de rivier bij elkaar komt in een hoefijzervorm, supermooi! Maar de wandeling was best zwaar. Maar achthonderd meter, maar over een zandpad met heel rul (oranjekleurig!) zand en behoorlijk klimmen en dalen in de hitte. Tim wilde steeds niet verder lopen (was ook een beetje moe) dus die moesten we ook nog steeds dragen. Uiteindelijk was het uitzicht het wel waard, wow, wat overweldigend prachtig!!! Het komt niet zo erg over op de foto's, maar als je daar bovenin op het randje staat, is het echt heel, heel erg DIEP!

De kids vonden het toch ook wel erg mooi, geloof ik. De klim terug hebben we in etappes gedaan, met veel rusten, want ze vonden het best heftig. En wij ook wel, want de zon kwam inmiddels steeds tevoorschijn en dan was het toch wel erg heet om te klimmen.

Toen we weer bij de auto kwamen en de airco indoken, was het al tegen zes uur. Tijd om een restaurantje uit te zoeken dus. Volgens Yelp zou Bonkers goed zijn, dus die hebben we uitgeprobeerd. Best lekker inderdaad. We zouden daarna nog even het zwembadje induiken, maar inmiddels was de lucht bijna zwart geworden en was het heel hard gaan waaien. Er zit een flinke onweersbui aan te komen. We hebben de kids dus maar even op de kamer in bad gedaan om al het oranje en rode stof van ze af te spoelen. Tim liet nog even een souvenir achter in de badkuip, een 'poepieluilui', zoals het zelf zei. Bah!! (Ik heb het bad net even flink afgepoetst want ik wil er zelf ook nog even in ;))

Weltruste alvast! Morgen zijn we van plan om het meer van dichterbij te bekijken, en misschien nog wel even varen en/of zwemmen.