Dag 14 – Vrijdag 29 juli

Inderdaad. Een onrustige nacht. Met veel verkeersherrie van buiten, kindjes die veel bewegen en veel wakker zijn en uiteraard daardoor wakkere ouders en opa en oma. En Bas die ook nog eens uit bed valt. We kunnen dus wel een goed ontbijt gebruiken. In het stadje, dat overigens een leuk westernstadje is, schuiven we aan bij the bunnery, een ontbijttentje. Ik heb weer lekker french toast. De jongens willen wel twee croissantjes. Nou, laat dat ‘tjes’ maar weg… wat een megadingen joh!! Hier kunnen wel vier of vijf croissants zoals wij ze kennen! Ze eten er natuurlijk hooguit eentje op, dus de andere twee gaan mee in een doggybag. Handig voor onderweg.

Dan gaan we op weg naar het nationale park. Ronald heeft op internet tips gevonden hoe je zo veel mogelijk van de mooiste punten op 1 dag kunt zien. Uitdaging! We volgen de route eerst met mij als navigator. Dat kan natuurlijk nooit goed gaan… Inderdaad, al snel rijden we verkeerd. Ronald wil wel gaan kaartlezen, terwijl Han rijdt. Na een grote wisseltruc rijden we weer verder.

Bij het eerste uitzichtpunt blijkt, dat de mooie bergen waar Grand Teton om bekend staat, grotendeels achter een grote rookwolk versdwenen zijn.  Er zijn branden in de buurt en met een bepaalde wind staat het hele Tetondal vol rook. Nu dus ook… wat een pech! We zijn hier maar een dag en hadden het graag willen zien. We stoppen bij wat uitzichtpunten, die nu dus bijna geen uitzicht geven. We stoppen ook bij wat cabins uit de tijd van de eerste pioniers. Er is niet ontzettend veel aan te zien, eigenlijk, maar het levert wat mooie plaatjes op.

Er zitten hier veel wilde dieren, dus we houden onze ogen goed open. Gerda kijkt naar rechts en ik naar links, en in het begin speuren de kinderen goed mee. Han roept elke keer dat hij een hert ziet (of alleen een gewei…), maar Gerda en ik kunnen niks ontdekken. Opeens komen we bij een stopplek waar we allemaal zwarte stippen zien bewegen. We stappen uit, en zien dat het een hele kudde bizons is. Wat een gaaf gezicht!

Iets verderop zijn de overblijfselen van een oude settlement van Mormonen uit 1890. Het schijnt een heel mooi gezicht te zijn, die oude schuren met de hoge, ruige bergen op de achtergrond, maar van de bergen is nog steeds niet veel te zien. Toch is het een mooie plek, waar ook veel kleine dieren te zien zijn. Zo zien we een hele mooie felblauwe vogel en veel prairiehondjes.

Na nog een paar stops op uitzichtpunten waar nu niet veel van de bergen te zien is, komen we bij een korte wandeling in een dal bij de snake-rivier. We besluiten een stukje te gaan lopen. De kids hebben er alleen niet zo veel zin in. Emma klaagt dat ze het te heet heeft (het is nu een graadje of dertig) en Bas gilt bij elk vliegje dat hij ziet. Een overblijfsel uit Salt Lake City, vrees ik. Dat moet weer even slijten. Hij is ook erg moe. Dat vind ik niet zo raar, na die nacht. Tim stapt wel weer lekker door. Het is wel een heel mooi stukje, zo langs de hele heldere rivier en met al dat groen. Als we teruglopen, beginnen de bergtoppen eindelijk wat meer tevoorschijn te komen. Wat supermooi!!

Na deze wandeling rijden we verder het nationale park in. In dit stuk hebben we onze parkenpas weer nodig, die we in Canyonlands vast voor alle parken gekocht hadden. We stoppen weer op wat fotospots. Dan rijden we richting Jackson Lake marina, een klein haventje bij een heel groot en prachtig bergmeer. Daar is ook een kleine lodge. Het is inmiddels half 5, nog wat vroeg om echt te eten. Bovendien hebben ze ook niet veel bijzonders. We drinken even wat op het terrasje en Emma en Ronald eten een ijsje.

Onze volgende stop is Jenny Lake. Daar schijnt ook een lodge bij te zijn, misschien dat we daar dan gelijk kunnen avondeten. Als er dan nog tijd is, kunnen we misschien nog even met de ferryboot naar de overkant van Jenny Lake varen en daar de waterval bekijken. Het klinkt goed, maar onze plannen lopen spontaan in de war. Bij dit stoppunt van Jenny Lake is het echt prachtig! Het is een heel helder bergmeer met strandjes er aan en veel steentjes voor de kids om mee te spelen. Dat laten ze zich geen twee keer zeggen en ze staan al in het water. Ze hebben de grootste lol, dus we laten ze maar even lekker spelen. Het is ook bepaald geen straf om even lekker op een boomstam in het zonnetje van deze prachtige omgeving te genieten.

We lopen nog een stukje verder, op zoek naar de lodge, want inmiddels heeft iedereen honger. We zien echter geen gebouwtjes. Als we het aan een mevrouw vragen die op een ranger lijkt en dit achteraf is, blijkt dat de lodge hier helemaal niet is. Het is ons ook niet helemaal duidelijk waar die wel is. We rijden dus maar snel terug naar het stadje van ons motel. Daar vinden we een restaurantje waar plek voor ons is, de town square tavern. Een goede keus, want we eten allemaal heerlijk. Ronald speelt nog een potje poule met Bas, die het graag wil leren. Dan gaan we snel weg, want Emma is heel erg moe en valt bijna in slaap aan de tafel. Hopelijk slaapt iedereen wat beter vannacht!