Dag 29 – Zaterdag 13 augustus

De nacht verloopt wat beter voor mezelf en voor Emma, maar nu ligt Ronald wakker van de geluiden uit de herriekamer. ‘Het klonk alsof ik steeds in een achtbaan omhoog getakeld werd’, zegt hij met een slaperig gezicht. Maar na een frisse douche kan ook hij er weer tegenaan. We pakken de spullen in voor een dagje park, maar komen er dan achter dat we de autosleutel kwijt zijn! Bas en Tim hadden hem even gepakt om de ipad uit de auto te halen, maar weten niet meer wat er mee is gebeurd. We halen het hele appartement ondersteboven. Uiteindelijk vindt Ronald de sleutel tussen het dubbele bed. Gelukkig!

Een stuk later dan gepland rijden we weer naar The egg and I, het ontbijt- en lunchtentje waar we gisteren lekker ontbeten hebben. Hoeven we in ieder geval niet te zoeken. Daar moeten we nog even op de bankjes buiten wachten, tot er wordt omgeroepen: ‘Ronald, party of 7! Ronald, party of 7!’. Onze party begeeft zich naar binnen en doet zich te goed aan de heerlijkheden. Emma smult van een kruising tussen een cheesecake en french toast. ‘Helemaal niet zo zoet hoor!’, glundert ze. Ja hoor.

Met volle buikkies rijden we naar de ingang van Rocky Mountains NP. Nouja… rijden… het is meer kruipen. Het is gigadruk! In hele files schuiven we voorbij de ingang. We wilden naar Bear Lake gaan, en daar wandelen langs de meertjes. Op weg naar de parking van Bear Lake worden we echter tegengehouden door een ranger. ‘You gotta make a u-turn and go back tot he visitor center to catch the free shuttle’. Wat informatie leert ons dat de shuttles ook overvol zijn en het op die manier nog zeker twee uur zou duren voor we bij het meer zijn. Dat, in combi met de onwijze drukte, vinden we niet handig. Tijd voor een plan B!

Op het parkkaartje zien we dat er nog een zijweggetje is naar een trail die ook richting meertjes loopt. We besluiten daar heen te rijden. Ook die parkings zijn vol, maar er rijdt net iemand weg als we aankomen. Op het trailbordje zien we dat de kortste wandeling naar een of andere ‘pool’ loopt. Het wandelpad ziet er mooi uit, door bos en langs een snelstromend riviertje. Hier willen we wel lopen, we zien wel tot waar we komen.

De trail is inderdaad mooi en groen. Het is een leuk pad, ook voor de kids. Genoeg rotsen om op te klimmen, kleine stroompjes om over te steken en plekjes aan de rivier om dammetjes te bouwen en steentjes te gooien. Dat doen onze kinderen dus ook volop. We volgen het pad een goed stuk, tot de kinderen het zat worden. Aan een stel Amerikanen vraagt Gerda hoe ver het nog is naar die ‘pool’. Zij zeggen een kwartier lopen, maar hun looptempo is wel minstens twee keer zo snel als dat van ons. Emma, Bas en Tim beginnen te zuchten. Ze hebben geen zin meer om verder te lopen.

Gerda en ik zitten een tijdje met ze aan de rivier en keren dan om. Het is weer mooi geweest voor vandaag. De mannen lopen nog een stukje verder richting de pool terwijl wij vast teruglopen met de kids. We wachten een tijdje bij de parkeerplaats op de mannen, die na een half uur ook op komen dagen. Het is inmiddels kwart voor zes geworden, een mooie tijd om richting stadje te gaan. De kinderen willen heel graag bij het zelfde restaurant als gisteren eten (Ed’s cantina, de mexicaan), dus Ronald belt ze om te reserveren, anders zit je daar heel lang te wachten. De wachttijd blijkt anderhalf uur! Het is maar goed dat hij belde. Kunnen wij in die tijd mooi wat anders doen.

We lopen het stadje nog even in. Ondanks de drukte is het leuk om daar rond te lopen. Er zijn veel originele winkeltjes. We lopen even binnen bij een kerstwinkel. ‘134 days to Christmas’, staat er op een bord. Hier niet, het is hier altijd kerst. De kitscherigheid blinkt ons tegemoet. Verderop in de winkelstraat gaan de nog een stenenwinkel binnen, the ore cart shop. Die had Bas op google opgezocht. Ze hebben de beste stenen en het goedkoopst, zegt hij. Emma en Tim vullen beiden een vilten zakje met mooie stenen (inderdaad bijna de helft goedkoper als bij die zaak van gisteren) en de boys zoeken nog een doosje met allerlei fossielen uit. Tim vindt bovendien nog een mooi fossiel van een visje voor zijn ‘museum’ thuis. Sinds hij in het museum van zijn vriendje geweest is, wil hij zelf ook een museum, dus hij is fanatiek aan het sparen.

Dan zegt Ronald dat we moeten gaan, want op zijn telefoon ziet hij dat we nog maar twee wachtende groepen voor ons hebben in het restaurant. Handig hoor. We lopen snel richting Ed’s cantina. Daar eten we allemaal weer heel smakelijk. Alweer een dag voorbij, morgen naar Denver, onze allerlaatste bestemming van de vakantie.