Goedemorgen! Vanmorgen worden we wakker van de wekker. We
hebben namelijk ontbijt bij dit hotel. Dat is alleen maar tot negen uur. Met
slaperige koppies lopen we naar het zijgebouwtje waar het ontbijt is. Gelijk
worden we getrakteerd op het prachtige uitzicht, dit keer ook met herten in de
verte. Dat is nog eens wakker worden!
Het ontbijt is wel een beetje vreemd. Er staan twee warme
bakken waarvan een met ondefinieerbaar warm eten (iets met ei en bacon er in)
en de ander met vette worstjes. Verder staat er nog een bak met in stukjes
gehakte appeltaart en wat cornflakes. Geen broodjes of eieren ofzo. De boys
hebben gelijk een beetje paniek, want dit lusten ze niet als ontbijt. Gelukkig
kunnen we ook om toastbrood vragen, dus ze eten wat toast met jam. De
appeltaart is overigens wel lekker (al is het niet zo ontbijterig voor ons). Na
het ontbijt is het nog steeds vroeg, dus we relaxen nog wat. Gerda en ik gaan
lekker op de veranda in de zon zitten op schommelstoelen. Boekje erbij,
prachtig uitzicht erbij, koffie of drankje. Wat wil je nog meer…
Om een uurtje of elf vertrekken we weer richting
Yellowstone. Vandaag willen we meer bij het centrale deel van het park kijken,
waar we nu dichterbij zitten. We willen vandaag graag eens beren zien. Om onze
kans te vergroten, rijden we de Blacktail Plateau Drive, een niet geasfalteerde
eenrichtingsweg door een gebied waar veel beren voorkomen. Helemaal voorbereid
hobbelen, bobbelen en schudden we met onze telelenzen en verrekijkers over de
onverharde weg heen. Als er al beren zaten, zaten ze ons vast hard uit te
lachen vanuit hun schuilplaats, want we hebben geen beer gezien. Maar goed, het
was wel een mooie route.
De dame van ons hotel gaf ons de tip om bij de Roosenvelt
Lodge te lunchen, en daarna verder te rijden naar de south rim trail, die we
vandaag willen wandelen. Oke, een stop dus bij Roosenvelt Lodge. Waar het
natuurlijk weer ontiegelijk druk was. Of we even veertig minuten wilden wachten
op een tafel. Nee, niet echt. We besluiten bij het winkeltje er naast wat
broodjes, beleg en yoghurtjes te kopen en zelf maar te picknicken. Iets
verderop zou er een picknickplaatsje zijn.
Dat ietsje is wel iets meer dan een ietsje. Fijne zin he?
Maar het blijkt dus echt een eind rijden te zijn naar die picknickplaats. Over
hoge bergpassen met heel veel haarspeltbochten en diepe ravijnen. Als we daar
aankomen, blijkt het te stikken van de vliegen. De kinderen rennen gillend de
auto terug in met hun broodjes als er een invasie vliegen op ze af komt
stormen. Ronald roept nog: ‘Oh bah!’ en sprint achter de kids aan. Han, Gerda
en ik trotseren de irritante zoemers en werken snel ons brood naar binnen. Dan
nog even een pitstop bij zo’n vieze, stinkende beerput (waar je weer niet op
mag squaten) en we zijn weer good to go.
Na wat onderzoek stoppen we bij de Wapiti-parking, vanaf
waar de South Rim Trail begint. We lazen van te voren dat dit een leuke
wandeling is met aardig wat klimmen en mooie uitzichten, maar nog goed te doen
voor kinderen. We beginnen bij een brug, waar het water van de brede, heldere
Yellowstone River zich met een enorme kracht naar beneden stort. Langs de brug
duiken we een onverhard paadje in, dat langs de rivier kronkelt. We zien steeds
hele mooie uitzichten over het woeste water.
De wandeling heeft stukken waar je best behoorlijk moet
klimmen. Bas vindt het helemaal leuk en loopt enthousiast voorop. We moeten hem
af en toe even tegenhouden, wanneer hij overmoedig vlak langs het randje van de
klippen springt. Emma en Tim zijn minder enthousiast. Tim heeft niet goed
geslapen en is erg moe. Hij wil om de vijf meter zo’n beetje op een
boomstammetje zitten om uit te rusten. Ondertussen wordt Emma steeds bleker en
op een gegeven moment begint ze te huilen. Ze heeft oorpijn… oh nee! Gelukkig
hebben we twee (onaangemaakte) verpakkingen van haar antibiotica oordruppels
meegenomen. Alleen natuurlijk niet bij ons in de rugzak.
Als we bij een parkeerplaats komen, moeten alle kids
plassen. Gelukkig zijn hier meerdere toiletten. Denken we. Want we zien 1 losse
wc met een hele lange rij mensen er voor en iets verderop een los, groter
gebouwtje met meerdere wc’s, waar maar 1 mevrouwtje bij zit. Alleen vertelt het
mevrouwtje dat de toiletten worden schoongemaakt. Al twintig minuten. Maar het
is vast snel klaar. De rij in de verte slinkt maar niet, dus we besluiten daar
te wachten. Na een kwartier komt het schoonmaakmanneke tevoorschijn. ‘Just
twenty more minutes!’ roept hij. Ja daaag, we staan er al veel te lang. Dan
toch maar in die lange rij staan, dan zijn we sneller. Uiteraard gaat het
gebouwtje open als de kids net aan de beurt zijn bij die lange rij.
Als ik met de kinderen weer naar Gerda en Han loop, is
Ronald nog niet bij ze. He, waar blijft hij nou? Hij blijft deze vakantie wel
vaker achter, dan is hij geconcentreerd met zijn nieuwe statief en camera in de
weer. Hij komt vast zo en dan haalt hij ons weer in, denken we. We volgen de
south rim trail nog iets verder, maar Tim wil nu ongeveer om de twee meter
rusten en Emma ziet er ook niet echt frisser uit. Gerda besluit bij die twee te
blijven, want zo schiet het echt niet op. Ik, Han en Bas, die er helemaal zin
in heeft, besluiten verder te lopen. We zien wel hoe ver we komen. En zo kan de
rest mooi Ronald opwachten.
Met zijn drietjes lopen we verder langs het pad. We klimmen
steeds een stukje door het bos, om daarna meerdere keren bij een heel mooi
uitzichtpunt te komen. In de verte zien we de waterval steeds verder naar
beneden storten. Om ons heen steeds meer vergezichten over de canyon. Prachtig!
Als we door een donkerder stuk lopen, ziet Bas opeens iets bewegen. Een hert!
Met een heel groot gewei, vlakbij ons! Hij kijkt ook nog eens braaf in de
camera.
Na een tijdje klimmen en dalen, begint het wel heel stil te
worden op ons wandelpaadje. Eerst liepen we nog tussen de groepjes met
wandelende mensen, maar daarna zien we steeds minder mensen. Hoe lang is het
eigenlijk geleden dat we iemand zijn tegengekomen? De omgeving om ons heen
wordt ook steeds donkerder en meer afgelegen. Als we dan bij nog een mooi
uitzichtpunt komen en in de verte ook helemaal niemand meer zien, besluiten we
om te keren. Ze waarschuwen vast niet voor niks dat je op deze wandelingen
nooit met minder dan vier mensen moet lopen en bearspray mee moet nemen…
(hebben we niet).
We lopen, klimmen en dalen weer aardig lang terug, tot we
bij de parking komen waar we de rest hadden achtergelaten. Maar hee, Ronald was
niet bij ze?! Hoe kan dat nou? Hij zal toch geen uren met dat statief bezig
zijn op dezelfde plek? We lopen met zijn zessen de rest van het pad terug en ja
hoor, bij de auto staat hij. Hij kon ons niet meer vinden, zegt hij, en is toen
maar teruggegaan. Heel vreemd, want met Tim waren we echt niet snel. Misschien
toch een verkeerd pad genomen ofzo?
Inmiddels is het alweer half 7. Omdat Tim moe is en Emma
niet lekker door de oorpijn, besluiten we direct terug naar onze kamers te
rijden. Ronald en Han gaan even pizza’s halen in het stadje. Die overigens
prima smaken. Bas en Gerda gaan nog even buiten kijken, waar de hoteleigenaar
een cursus lassowerpen geeft. Ze doen allebei een poging, maar dat is nog niet
zo makkelijk! Gerda krijgt het voor elkaar om zichzelf te vangen ;)
Ik ga net klaarzitten om mijn verslag van de dag te typen,
wanneer ik een mailtje krijg van booking.com. Er is een grote brand uitgebroken
in de omgeving van onze vakantiehuisjes van morgen en overmorgen en nu kunnen
we daar niet verblijven! Oh scheizz… uitdaging!!
De mail is vaag, er wordt een hotel als suggestie genoemd,
maar het is ons niet duidelijk of we daar naar overgeboekt zijn, of dat we iets
moeten doen. Als we op de link van de suggestie klikken, zien we alleen dat dat
volgeboekt is. We hebben ook helemaal geen verbinding met onze telefoons, dus
kunnen ook niet bellen. Ik leg de kids snel op bed, en als ik terugkom is
Ronald op een of andere digi manier toch aan het bellen met booking.com. De
engelse helpdesk kan ons helaas niet veel info geven. Alleen dat onze mooie
vakantiehuisjes geannuleerd zijn L
Niet leuk! We browsen nog naar andere hotels, maar alles lijkt vol in Cody.
Hopelijk kunnen we morgen even bellen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten