‘Papa, wakker worden!’. Bas en Tim staan aan ons bed. Bas
had gisteravond bedacht dat hij papa wel wakker kon maken, dan konden ze eerst
naar het zwembad. Een minuutje later ligt er een stapel kinderen bovenop ons. Ronald
wordt wakker, maar hij heeft HONGER. Met hoofdletters. Het plan wordt dus ietsje
gewijzigd: hij gaat eerst met de kids naar de pancake-tent naast het zwembad,
om daarna met ze te gaan zwemmen. Ik beloof dat ik er zo ook aan kom, en ga me
eerst op mijn gemakje wassen en aankleden. Gerda zit inmiddels ook in de
(tweede) badkamer, want ik hoor een paar keer ‘zo!’ uit die richting komen.
Als ik bij de pancake-tent aankom, zijn Ronald en de kids
net klaar. Ronald bestelt voor mij ook nog even een paar pancakes en een lekker
vruchtenyoghurtje. Hij haalt ook een stapeltje voor Gerda en Han, die nog bij
het huisje bezig zijn met opstarten. Dan kunnen de kids echt niet meer wachten
en na wat zonnebrand plonsen ze het zwembad in. Ook Ronald neemt even later een
duik. Ik heb niet zo’n zin, maar maak foto’s.
Na tig keer van de kant het water in gesprongen te hebben,
willen Emma en Bas wel graag naar de waterglijbaan. Die komt uit in een apart
badje. Bas wil alleen met zijn vader de eerste keer, dus Ronald moet er ook aan
geloven. Samen halen ze een matje en klimmen via een trapje langs de rotsen
naar boven. Met een enorme vaart komen ze door de bochten naar beneden glijden.
Plons! Bas kijkt er heel blij bij… nog een keer! Ook Emma komt naar beneden
gezoefd. ‘Dit is ZO leuk!’, roept ze, terwijl ze gelijk weer naar boven rent.
Bas durft nu ook alleen, na een tijdje aarzelen. Hij vraagt bovenaan voor de
zekerheid nog even de regeltjes aan de lifeguard van de Koa.
Inmiddels is Gerda ook gearriveerd. Ze heeft haar zwemgoed
bij zich, maar omdat de kids niet meer in het zwembad zitten, neemt ze genoegen
met alleen kijken. Na een tijdje en wat aanmoediging van ons, wil Tim het ook
een keertje proberen op de glijbaan met papa. Hij kijkt een beetje benauwd en
geschrokken. Toch wil hij ook voorzichtig een tweede keer. Of hij het echt leuk
vindt, weet ik niet, want het benauwde gezichtje blijft. Het is ook weer genoeg
voor vandaag voor hem qua spannende dingen.
Na het zwemmen, afdrogen en verkleden is het tijd voor het
volgende op de planning. Vanmiddag willen we gaan kijken in Custer Statepark,
een mooi staatspark in de omgeving. We hebben gelezen over de Wildlife Loop,
een weggetje dat je kunt rijden waar je veel kans hebt om wild te spotten.
Leuk! We hebben nog wel zin in meer wilde dieren en mooie foto’s!
Bij het statepark is het weer ontzettend druk met
motorrijders. Blijkbaar komt de rally hier ook doorheen. Als we net het park in
gaan, worden we tegengehouden door de sheriff. Er is net een motorongeluk gebeurd, en de weg
is afgesloten. We zien een ambulance voorbij racen met gierende sirenes en zwaailichten.
Geen onschuldig ongelukje, zo te zien. Het valt ons ook op dat veel van de
motorrijders niet bepaald veilig rijden. Ze scheuren door de smalle, scherpe
bochten en dragen vaak niks meer dan een korte broek, hemdje en niet eens een
helm of andere bescherming.
We wilden net keren om de loop vanaf de andere kant te gaan
rijden, als de sheriff ons weer wenkt. De weg was weer vrijgegeven, als we
rustig rijden, mogen we toch door. Het is een mooie route met mooie uitzichten
door een groene omgeving. We zijn nog maar een paar bochten ver, als we al een
bizon tegenkomen, vlak langs de weg. Iets verderop zien we weer een veldje met
allemaal gaten en heuveltjes, een prairiehondjes-dorpje! We stoppen even en
gaan allemaal de auto uit. Als we er rustig gaan zitten, komen de diertjes
allemaal uit hun holletjes en gaan gewoon om ons heen zitten. Heel leuk om te
zien. We maken veel foto’s. Alleen scheuren er steeds weer motoren langs, die
veel lawaai maken. Dan verdwijnen de beestjes weer gestresst in hun gaten.
Na een tijdje rijden we weer verder, tig prairiehondjesfoto’s
rijker, op alle camera’s J
Als we een paar bochten om zijn, zien we weer een motorongeluk. Een man ligt
langs de weg, bloedend uit zijn hoofd, met allemaal doeken er op. Er zit een
hele groep omheen om hem te helpen. Uiteraard was de man ook zo stoer om zonder
helm te rijden. Een motorrijder waar Han en Ronald later mee spreken, vertelt
ze dat een helm ‘for sissies’ is, voor watjes. (Stoer hoor, zo’n gat in je
kop….)
We zien nog wat hertjes staan, maar die hebben we eigenlijk
al behoorlijk vaak gezien, dus daar stoppen we niet echt meer voor. Verwend he?
Twee weken geleden hadden we ook hysterisch in de berm gestaan om foto’s te
maken! Wat verderop is het wel spannend: daar is een enorme kudde bizons bezig
om naar een vennetje te gaan om te drinken. Alleen worden ze zo gestresst van
de dreunende motors, dat ze een beetje in paniek raken en op hol slaan. Ze
rennen steeds van links naar rechts en staan de hele boel op te houden. Als ze
bij de ven beland zijn en er in plonsen, stap ik uit de auto om foto’s te
maken. Alleen komt er dan net weer een groep van een stuk of dertig
motorrijders aanrijden, waardoor de bizons weer paniek krijgen en mijn richting
op rennen! Ik stap snel weer in de veilige auto!
Na een paar bochten zien we weer een ongeluk: er komen een
stuk of drie ambulances en wat politiewagens langsgescheurd met alle toeters en
bellen aan. We zien er iets verderop weer een paar. Bizar hoor, al die
ongelukken. Gewoon vier motorongelukken op dat kleine stukje! Hopelijk loopt
het allemaal toch goed af. We vinden het ook wel jammer dat we nu net in die
rallyweek zitten, want het meeste wild laat zich afschrikken en komt niet
tevoorschijn.
Eind van de middag rijden we terug richting camping. Onderweg
begint het een beetje te spetteren. We besluiten bij de camping wat pizza’s af
te halen en die lekker voor het huisje op te eten. Dan kunnen de kids nog wat
spelen op de leuke camping, waar erg veel voor ze te doen in. Terwijl we
wachten op de pizza’s, aaien we de paarden die daar in een grote stal staan.
Gerda wordt nog lekker onder geniest door een verkouden paard ;) De kids geven
ze bosjes gras.
Gelukkig is de bui grotendeels overgetrokken. We eten onze
pizza lekker in het zonnetje aan de picknicktafels. De kids smeken Ronald
daarna om nog even met ze mee naar het zwembad te gaan. Vooruit dan maar, het
is pas half zeven en het is nog lekker warm. Als het aan de kinderen lag,
bleven we nog minstens een week op deze camping. Helaas hebben we voor morgen
weer wat anders geboekt, want we moeten toch volgend week weer in Denver zijn,
dus een beetje die richting uit gaan rijden. Eens kijken waar ik morgen het
blogje weer kan uploaden…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten