Emma en ik hebben een hele slechte nacht. In ons kamertje
klinkt een of ander mechanisch geluid door de muur waar ons hoofd tegenaan
ligt. Af en toe wordt dat opeens heel erg hard, alsof je met je hoofd tegen een
grasmaaier aan ligt. Heel moe worden we wakker, wallen tot onze oksels.
Vanavond de bedden maar iets anders indelen.
We staan rustig op en gaan dan richting een
ontbijtrestaurantje, the egg and I. Daar eten we een lekker hapje. Het is
eigenlijk meer brunchen. Ik eet roerei en een pancake en Emma hetzelfde met
spiegeleitjes. De anderen willen allemaal een gekookt ei. Dat is hier een heel
gedoe, want blijkbaar eten mensen dat niet als ontbijt in Amerika. De
(Oekraïense) jongen die ons bedient, doet er nogal lacherig over. Dan komt een
meisje ons laten weten dat alle eieren al voorgekookt zijn en dus koud. Even
later komt een weer ander meisje melden dat ze ze dan wel even kunnen verwarmen.
Hoe moeilijk kan het zijn, een eitje koken? Overigens is bijna al het personeel
in restaurantjes dit jaar uit Oekraïne, Bulgarije, landen in die regio. Echt
opvallend, want een paar jaar geleden waren het meestal Mexicanen.
Als de eitjes weer op zijn en Ronald even Starbucks heeft
gescoord, rijden we richting Rocky Mountain National Park. Onderweg stoppen we
nog even bij een rock shop, want vooral Tim wil nog graag bij de steentjes en
fossielen kijken. Al snel komen Bas en Tim aan met een zakje met verschillende
kleine fossieltjes en steentjes. Tim wil eigenlijk ook graag een vilten zakje
vullen met mooie edelsteentjes, maar daar hebben ze niet veel bijzonders
liggen. Eigenlijk allemaal dezelfde stenen. We besluiten daar nog een keer voor
in een andere winkel te kijken.
Bij het Visitor Center laten we ons adviseren. Inmiddels is
het al middag en Emma voelt zich niet lekker door het slaapgebrek. Gisteren had
ze ook al slecht geslapen en dat merk je bij haar gelijk. We vragen om tips om
vandaag nog veel te zien maar minder actief te zijn. De ranger raadt ons aan om
via de onverharde parkweg van vroeger helemaal omhoog te rijden. Dan kom je
prachtige uitzichten tegen en kun je ook mooie stops doen. Helemaal bovenin kom
je bij het Alpine visitor center en vanaf daar rij je de beroemde Trail Ridge
Road weer naar beneden. Morgen kunnen we dan vroeger beginnen en met de
parkshuttlebus andere gedeeltes bekijken.
We vinden het een goed plan. Al snel rijden we op de Old
Fall River Road, een smal onverhard weggetje dat zich langs diepe ravijnen
(zonder berm of valrails) omhoog kronkelt door de hoge bergen. Het is moeilijk
voor te stellen dat deze weg in de jaren 1910 de enige weg door het park was,
en dat het toen nog tweebaans was. Je zou elkaar hier toch moeten passeren!
Gelukkig reden ze toen nog niet in van die megabakken als nu. Het is inderdaad
een prachtige route, en we stoppen meerdere keer om een foto te maken van het weidse
uitzicht. We zien ook een stop bij een waterval en besluiten daar even naar toe
te klimmen. Bas is gelijk in zijn element en klimt ook zo ongeveer alle stenen
en rotsen die hij daar tegenkomt. Als Han en Ronald nog bezig zijn met foto’s
maken, gaan Gerda en ik met de kids vast terug omhoog. Bas wil graag nog even
een dam maken bij de rivier. Hij is een tijdje bezig met stenen bouwen en wil
eigenlijk niet meer weg. We maken even een foto ter afscheid van de dam J
Hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt. Het was bij onze
kamers al niet echt warm (20 graden, dat zijn we niet meer gewend na al die
30+!), maar de temperatuur keldert bij elke bocht. We zien ook steeds meer
sneeuwplekken verschijnen en komen al snel boven de boomgrens. Het Alpine
visitor center ligt helemaal bovenop een berg, waar het uitzicht echt
spectaculair is. Maar k-k-k-koud!! Het is zo rond de tien graden. We trekken
allemaal snel onze vesten aan, maar hebben het dan nog steeds koud. Morgen de
(regen)jasjes er maar onder aan! In het visitor center drinken we even wat en
de kids eten wat chipjes. Er is ook een mooie grote winkel bij. Ik koop er twee
kerstornamenten, ja echt! Er zijn hier in de omgeving veel kerstspullen te
koop, geen idee waarom. Maar deze vind ik wel leuk als herinnering, een klein
sneeuwbolletje met een beertje er in en natuurlijk de tekst ‘Rocky Mountains
NP’ erbij. Als we weer buiten staan, wagen we ons in de rij voor de wc’s, want
zo bovenin de bergen ligt het daar vast niet mee bezaaid. Het zijn weer gaten
in de grond, bah. Hele koude gaten in de grond zelfs.
Dan verandert de weg, hij wordt tweebaans en geasfalteerd.
We zijn op de trail ridge road aangeland. Sneller rijden we naar beneden en
maken nog wat stops voor foto’s. Er zijn aardig wat diertjes te zien, zoals
mooie vogels en veel eekhoorntjes. Ik zie zelfs een marmot van de weg schieten,
maar de anderen zien hem niet.
In het stadje eten we bij een Mexicaans restaurantje dat
goed beoordeeld wordt in yelp. Het smaakt ons inderdaad prima. Tim is helemaal
blij met zijn appelmoesje. Gerda krijgt een enorme lading groente en salade op
drie schalen voor in haar fajita. Het is even worstelen, maar ook haar smaakt
het erg goed. Weer eens wat anders. Dan kunnen we morgen de steaks en burgers
wel weer aan ;) We wisselen wat met de bedden. Ronald gaat wel in de
grasmaaierkamer, want die slaapt toch overal doorheen. Emma gaat bij Gerda en
Han, die twee queenbedden in hun kamer hebben en ik duik tussen de boys in het
grote aan elkaar geschoven bed. Welterusten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten