Dag 23 – Zondag 7 augustus

Een lange reisdag vandaag. We ontbijten even snel en eenvoudig in het hotel. Het fruit is overigens wel bijgevuld… ’s Morgens vroeg heeft Ronald al brood en beleg gehaald bij de supermarkt. We kunnen dus gelijk gaan rijden. Begin van de middag komen we aan bij onze tussenbestemming: Devils Tower. Er rijden trouwens ontzettend veel motors. Met honderden tegelijk! Devils Tower is een apart ding. Midden tussen de groene heuvels verrijst opeens een hele hoge, kale rots met allemaal verticale strepen, alsof er aan de rotsen gekrabd is door een hele grote klauw. Het is heilige grond voor Indianen. Die hebben er ook een spannend verhaal bij:

Zeven indianenmeisjes gaan eens wandelen met hun broer. Opeens begint de broer zich toch wel vreemd te gedragen: hij wiggelt en waggelt, krabt en gromt… hij groeit en krijgt overal haar. Daar is Dolfje weerwolfje! Oh nee… dat is een ander verhaal. Hij verandert in een enorm grote beer! De meisjes gillen het uit en rennen weg, maar de beer haalt ze bijna in. Ze stoppen, en bidden tot hun goede geesten om ze te beschermen. Plotseling begint de grond rondom hen te stijgen en te stijgen, steeds hoger de lucht in. De beer probeert zich vast te klauwen aan de zijkanten. Hele grote klauwafdrukken verschijnen in de rotsen, als strepen naar beneden. De rots stijgt zo hoog, dat de meisjes de hemel raken en in sterren veranderen. Zo zijn ze voor altijd veilig voor de grote beer.
 We zwaaien met onze nationale parkenpas en stoppen even bij het visitor center, waar ik natuurlijk mijn felbegeerde parkenmunt van deze plek bemachtig. Gerda en de kids zijn op slag verliefd als ze een echtpaar zien zitten met vier schattige hondjes. Op de hondjes dan he! Ze blijven een tijd staan aaien en ik kan dan ook niet achterblijven. We maken nog even een snelle pitstop bij de toiletten (geen stinkend gat in de grond! Hoera!) en pakken dan onze drinkflesjes, rugzakken en camera’s. Op naar de trail!
 We bedachten om de tower trail te doen, een wandeling om de rots heen en delen door het bos. Het blijkt een goede keuze, want we hebben een prachtig uitzicht op de rots. Op veel plaatsen zien we gekleurde lapjes om bomen heen gebonden zitten. Dat zijn gebeden en wensen van Indianen, die nog steeds, vooral in juni, naar de heilige grond komen. Tim maakt er een spelletje van om alle gekleurde lappen te vinden. ‘Kijk, daar hangen weer een sok en een onderbroek!’, roept hij J

 Bas en Emma vinden het helemaal leuk dat ze op de rotsen en stenen mogen klimmen. Ze willen het liefst op elke rots van de trail klauteren. Ik moet er ook steeds foto’s van maken van ze, dus ik heb nu tig foto’s van Emma en Bas op rotsen. Op een gegeven moment gaat Tim ook meedoen, maar dan op stenen van hooguit een halve meter hoog ;) Maar als mama op de grond gaat liggen en de foto omhoog maakt, lijkt het nog best indrukwekkend, vindt hij.

 De wandeling wordt nog best aardig zwaar ondanks dat het maar een paar kilometer op een verhard pad is, want de temperatuur loopt flink op. Op een gegeven moment is het 37 graden en bloedheet. De flesjes drinken zijn halverwege al op. We hadden er even niet op gerekend dat het hier zo warm zou worden… Als we bij het einde van de wandeling bij een drinkkraantje uitkomen, gooien alle drie de kids hun rode hoofd onder de kraan om te drinken en koud water te voelen.

 We stappen weer in de volgeladen auto’s. Next stop: de picknickplaats. We hebben inmiddels behoorlijke trek gekregen. De picknickplaats in het park is helemaal verlaten en ligt er mooi groen en stil bij. We zoeken een fijn plekje onder een afdak in de schaduw en eten onze boterhammetjes en meloentjes. En we gooien flink wat vocht naar binnen.
 Helemaal opgeknapt rijden we naar het volgende punt dat we hier willen zien: prairie dog town. Dat is een heel ‘stadje’ van prairiehondjesholen waar veel prairiehondjes zitten. Echt een heel leuk gezicht, hele groepen schattige prairiehondjes. We gaan er even bij staan, en er komt er gelijk eentje heel hard op Bas afgerend! Bas is helemaal blij met zijn nieuwe vriend en maakt allemaal foto’s. De rest is wat meer verlegen en duikt weg als we echt te dichtbij komen. We blijven een tijdje staan kijken en wandelen langs de holen.

 Daarna is het toch echt tijd om verder te gaan rijden, want we moeten nog dik twee uur rijden naar onze eindbestemming: KOA Mount Rushmore. We rijden een voor ons nieuwe staat in, South Dakota. De hele weg rijden er heel erg veel motorrijders om ons heen. Als we langs het beroemde Mount Rushmore rijden (die bekende presidentsgezichten in de rotsen) kijken we onze ogen uit. Wat een commercieel circus hier! Daar zijn de Amerikanen sowieso heel goed in, maar hier is het wel weer erg extreem. Het lijkt wel een pretpark. Wat ze ook heel slim hebben opgezet: je mag in het hele gebied nergens parkeren of stilstaan als er uitzicht over de uitgehakte gezichten is. Alleen op de speciale parkeerplaats. En die kost, je raadt het al, geld. Elf dollar per auto zelfs. Ke-tsjing!
 Als we de camping vinden, zijn we nog een behoorlijke tijd bezig met op de goede plaats terechtkomen. Eerst staan we voor de verkeerde check-in, voor huisjes moet je bij het hotel zijn en niet bij de camping. Dan kunnen we onze cabin, nummer 16, nergens vinden. We rijden al een tijdje rond als een meisje van de camping ons komt helpen. Ze fietst ons wel even voor waar het is. Braaf rijden we achter haar aan. Het huisje waar ze stopt en ze ons achterlaat, blijkt het echter niet te zijn. Dat is nummer 15. Hmmm. De mannen stappen maar even uit en gaan zelf op zoek. Uiteindelijk vinden we het juiste huisje. Een heel leuk houten huis met drie slaapkamers. De kinderkamer is heel groot, met twee ingebouwde stapelbedden aan elkaar.
 Het is inmiddels al negen uur. De kids zijn moe en we hebben honger. Ronald en Gerda rijden nog even naar het begin van de camping, waar ze twee grote pizza’s halen voor allemaal. We eten even snel wat en leggen snel de kinderen op bed. Ze slapen binnen vijf minuten. Morgen maar even lekker uitslapen voor ze!